Sözün başında “teşbihte hata olmaz” diyelim de,  niyeti bozuk olanlar konuyu sağa-sola çekmesin.

Hoca Nasrettin “Tasarruf olsun” diye Karakaçan’ın arpasını her gün biraz-biraz azaltmış. Karakaçan bir süre sonra zafiyet geçirmiş, nalları dikmiş. Hoca Nasrettin Karakaçan'ın başını okşamış, biraz da kederlenmiş “ah Karakaçan” demiş. “Seninle çok güzel günler geçirdik. Tam da açlığa alışacaktın ki, ömrün vefa etmedi.”

Haberi bizim gazetede, Pusula’da okudum.

Belediye’de çalışan memurlar “tasarruf olsun” diye belediyeye ait toplu ulaşım araçlarından bundan böyle ücretli olarak yararlanabilecekmiş.

Helal olsun (!) kim düşündüyse iyi düşünmüş. Kısa zamanda (inanıyorum ki) Belediye çok büyük atılım yapacak, ihya olacaktır. Hatta Uluslararası Finans Kuruluşları Belediye’ye madalya bile verebilir. Ülke ekonomisi düzlüğe çıkar, enflasyon tek haneli rakamlara bile geriler.

Beyler! Kraldan çok kralcı olmak vasat insanların işidir. Bu şekilde tasarruf yapmak için yönetici olmaya hiç gerek yok. Kimi oturtsanız o koltuğa böyle basit kararlar alabilir.

Sonra “tasarruf" denince akla ilk gelen neden memur oluyor? Akıllı yönetici beraber çalıştığı arkadaşlarının hayat standardını nasıl daha iyi yapacağını düşünür. Siz ne yapıyorsunuz, verilmiş olanı elinden alıyorsunuz. Bu inşanlar bedava su, bedava süt, bedava ekmek istemiyor.

Bu kararın mimarı her kimse bir kere daha düşünmelidir. Böyle tasarruf olmaz. Her yıl sökülüp yeniden yapılan kaldırımlara dokunmayın, bu bile yeter tasarruf yapmaya. Bu kararı alanlar müflis tüccara benziyor. Zira eski defterler karıştırılıyor.

Son söz:

“Kör Allah'a nasıl bakarsa, Allah da köre öyle bakarmış...”