Geçtiğimiz hafta cuma günü, yoğun iş temposundan arta kalan zamanda "Hoş geldin Orkan, Güle Güle Yatabare" başlığını atıp gazetemizde bir köşe yazısı yayınlayıp duygu ve düşüncelerimi paylaştım. Aynı günün akşamında; ikinci yarının ikinci maçında, Ankara'da Gençlerbirliği'ne mağlup olup altın değerindeki üç puanı kaybettik.
Evet; yeni transferler Orkan da, Yatabare de kadrodaydı. Bir önce ki hafta Orkan on beş dakikada kalitesini konuşturarak Trabzon karşısında attığı golle takımı ipten almıştı. Yatabare mi? Oynadığı iki maçta o kadar etkisiz kalıyordu ki sabahında "Güle Güle Yatabare" dediğim oyuncu sakatlanarak şimdi iki ay takımdan uzak kalacak. Kendisine üzülerek acil şifalar dilediğim Mustapha Yatabare bir dönem ligimizde adından sıkça bahsettiren bir oyuncu olsa da o dönemler geride kaldı. Daha doğru bir ifadeyle artık takımlar yaptığı transferlerle çıtayı o kadar yukarıya taşıdı ki Yatabare gibi isimler sönük kalmaya başladı. En başından beri karşı olduğum bu transferi kulüp gerçekten çok gereksiz bir yere yaptı ve oyuncuyu kadromuza kattı. Bizim bir dakika bile kaybedecek, boşa geçirecek, Yatabare'nin uyum sürecini bekleyecek vaktimiz yok.
Ligde on beş maç kaldı ve en kötü şartlarda bir dala tutunabilmemiz için sekiz galibiyet almamız gerekiyor. Görüldüğü üzere bu işin şakası yok. Bu sebeple erkenden düşebiliriz uyarısı yaptığımda bana, kendini fanatik duygulardan alıkoyamayan azınlıklık da olsa tepki gösteren birkaç insan olmuştu. Gerçekleri görmemezlikten gelmek, üç maymunu oynamak hiç benim tarzım değil. Zaten bunu yapacaksak burada yazmamızın ne anlamı var. Konyaspor'u en az sizin kadar seviyorum. Gençlik yıllarımdan beri deplasmanlara giderim, iç saha maçlarını kaçırmam; parası neyse atkımı, formamı alıp yaz kış demeden takımı sonuna kadar desteklerim. Eski Atatürk Stadı'nda ayazdan çenem küt küt birbirine vururken, ertesi gün sesimin kısılarak çıkmadığı kaç maç izlemişimdir sayısını bile hatırlamıyorum.
Hiçbir şey olmasa bile sırf bu yüzden bu takımın o günlerden bu günlere gelişini görüp tekrardan üç ayda göz göre göre düşme potasından çıkamamasına kayıtsız kalmak bana yakışmaz. Düşse ne olur, biz takımımızı süper ligde oynuyor diye desteklemiyoruz elbette ama bir amacımız varsa da bu başarıların en güzelini hak ettiğimiz düşüncesidir. Neyse ki ara transfer döneminin kritik son virajında çok mantıklı iki hamle yaparak önce Adis Jahovic'i, ardından dünya yıldızı Samuel Eto'o'yu kadromuza dahil ettik. Özellikle ilk yarıda Göztepe formasıyla attığı gollerle lige damga vuran Adis Jahovic'i üçüncü bölgeye monte edip gol sorununa çözüm arayacağız. Hemen arkasında; bir dünya markası olan, ülkemize gelmiş geçmiş en kariyerli oyuncular arasında ismi gösterilen Samuel Eto'o ile yine rakip filelerin korkulu rüyası olacağız.
Kim ne derse desin, kulüp ne kadar borca girerse girsin, bu cefakar taraftar bunu çoktan hak etmişti. Ki zaten Jahoviç'ten kısa sürede o kadar umutlu olamasam da Eto'o'nun bu takıma katkısıyla parasını hemen çıkaracağını tahmin ediyorum. Eminim ki öyle alışma, adapte olma gibi sorunlar yaşamadan daha ilk haftalarda yüzümüzü güldürecektir. Müzemize getirdiğimiz kupalar, tarifi zor yapılan mutlulukların ardından gerek cezalarla, gerek başarısız transfer çalışmalarıyla, gerekse sahada aldığımız kötü sonuçlarla üç ayda resmen kan kustuk ama artık güneş yine, yeniden bu taraftarın üzerine doğsun.
Doya doya keyfini çıkartın derken yönetime olan güvensizliğim, inancım ve olumsuz düşüncelerimde bir değişme olmamıştır; bunu belirtmeden edemiyorum. Eğer ki bu transferler yapıldıysa benim, senin, onların yani takımına parayla değil sevgiyle, sadakatle bağlı olan, yeri geldiğinde sesini yükseltip elini masaya vuran taraftar sayesinde gerçekleşti. İşte tamda bu yüzden keyfini çıkarın. Şimdi daha da yüksek bir sesle, Türkiye Kupası Çeyrek Finali'ndeki rakibimiz Galatasaray maçında "En büyük Konyaspor" diye daha gür bir sesle bağırın. Çünkü öyleyiz.