Yaban ve asi…
Dağlara dağılan taylar gibi;
Ve yangın,
Gençliğinin alazında ışıltılı bıçaklar gibi.
Aksaray’da yollara dizilmiş garlarda,
Çığlık çığlığa peronlarda,
Çocuklar gibiydi gözleri…
O, kanadı kırık bir kuştu.
Beyaza vurulmuştu.
Kimseler görmedi bir başka renk sevdiğini,
Kimseler;
Görmedi, kimseler kirlendiğini...
Adı Nevin,
Hüzün kokar ve korkardı geceleyin...
Kocaeli’nde çalışıyordu. Pusula’yı kurarken aramıştık. Çağırdık. Geldi. 1 yılı aşan birlikte mesai yaptık.
Ablamızdı. Nevin ablamız…
Hep kendi halineydi. Tıpkı şiirdeki gibi… Hep tebessüm ederdi. Kahkahayla güldüğünü hiç görmedim. Hep kanadı kırık bir kuş gibiydi.
O Allah’ın istediği gibi yaşamaya çalıştı. Davranışlarından, giyimine kadar hep örnek bir Müslüman’dı.
Adı Nevin.
Gelmesine de vesile olduk. Sonra Telgraf’a yerleşmesine de…
35’indeydi henüz. Hiç evlenmemişti. Belki ilahi takdir… Bilemediklerimizdeki hayr…
İyi bir insandı. Ardından söylenecek en güzeli de bu ya. Çok iyi bir insandı. Vefalı, düzgün, karakterli…
Kanlar içindeki fotoğrafı gitmiyor gözümün önünden.
Gözlerimizdeki buğunun müsebbibi belki de bu fotoğraf…
Bu iş böyle insafsız işte... Bir gün gelir senin de resmini çekerler.
Bir gün gelir, binlerce yaptığın haberden biri de sen olursun.
Bir gün gelir, o sayfalar seni de yazar.
“Acı kaybımız” der. Hepsi o kadar.
Kader… Aksaray’da, hem de otogarın hemen yanında acı bir kaza ile sebep teşkil etti ona.
Biz insan olarak, kardeşi olarak ablamızdan razıydık.
Sen de razı ol ve cennetine koy Rabbim.
Yazımızı okuyan dostlar…
Bir Fatiha dileğimiz ruhuna.
Elveda Nevin Abla... Mekânın cennet olsun.