Sizlerin de dikkatini çekmiştir.
Ramazanla birlikte cami önlerinde ve kavşaklarda dilenen insanların sayısında gözle görülür bir artış oldu.
Hatta bazıları işi daha da ileri götürüyor, caminin içinde cemaatin dikkatini üzerine çekerek, ihtiyaçlı olduğu için yardım edilmesini istiyor.
Kucaklarında da mutlaka çocukları oluyor.
Kadın olsun, erkek olsun birçoğu da genç ve güçlü kuvvetli.
Hiç biri de işe talip olmuyor. Mesela, “Yapılacak işiniz varsa yapayım. İhtiyaçlıyım” demiyor.
Diyelim ki iş bulmak zor, belki de iş yok.
Ancak bu dilenenlerin gerçekten de ihtiyaç sahibi olduklarını bizler nasıl anlayacağız?
Adam “Allah rızası için” dediğinde sizi en zayıf noktanızdan yakalıyor.
Ya bunlar haberlerde gösterilen dilenmeyi meslek edinenlerdense.
Bu düşünce ile geçip gidiyorsunuz.
Geçip gittik de, ya gerçekten ihtiyaç sahibi ise. Ya gerçekten akşama yiyecekleri yoksa. Ya Peygamberimizin “Komşusu açken tok yatan bizden değildir” dediklerinin içine dahil oluyorsak?
Padişahlar tebdili kıyafetle dolaşır, şehrin ve şehirde yaşayanların ahvalinin nice olduğunu öğrenirlermiş.
Bizim saygı değer büyüklerimiz.
Makam-ı âlinizden kalkın ve bir bakın halkın ahvaline.
Bakmazsanız, göremezsiniz ki!
Biz görüyoruz ve çok ciğergah oluyoruz.
Bu insanlar dilenmesinler.
İhtiyaç sahibi iseler ihtiyaçları giderilsin.
Şatafatlı iftar sofraları kurmak yerine, bu dilenen insanların derdine derman olunsun. Yok, bu insanlar ihtiyaç sahibi değiller de, meslek olarak bu işi yapıyorlarsa o zaman da bizim duygularımızla oynamalarına izin verilmesin.
Gerçek ihtiyaç sahibi ile dilenmeyi meslek edinenlerin ayrımını devlet yapacak.
Cumhurbaşkanımız o kadar işinin arasında yurttaki öğrencilere zaman ayırabiliyorsa, bizim şehrimizi yönetenlerin de biraz fedakârlık yapması gerekmez mi?
Allah rızası için…