Abdülhaluk Eren, Konyalı bir şair. 23 Eylül 1934 Taşkent doğumlu. Türkiye Cumhuriyetinin ilk öğretmenlerinden rahmetli Ali Rıza Eren ve rahmetli Zeliha Hanım’ın en küçük oğlu olarak o zamanki adı Pirlerkondu olan Taşkent’te doğdu. Üç yaşındayken aile Konya’ya geldi
Askerlik öncesi, Yeşil Meram Sofra Tuzları Fabrikasını kardeşiyle birlikte kurdular. O devrin Konya’sının en genç Fabrikatörlerinden biriydi. Konya’ya 1961 model ilk Chevrolet arabayı da o getirmişti.
Yıllar sonra, fabrika sahibiyken şoförlüğünü yapan Rahmi adındaki genç, onu YSE’de gördüğünde, senin gibi bir Fabrikatörün burada ne işi var diyecek ve hayretini gizleyemeyecekti.
Elektrik Mühendisi olan Haluk Eren, ilk önce Ankara Yüksek Tekniker Okundan mezun olmuş. Ankara Makine Kimya Endüstrisi Kurumunda yaklaşık beş yıl kadar çalışmış, bu arada Mühendislik fark derslerini vererek, Elektrik Mühendisi olmuştu.
Konya’da ilk defa kurulan Konya Yem Fabrikasının da, ilk Elektrik Mühendisiydi.
Bu fabrikada üç yıl kadar çalıştıktan sonra 1966 yılında YSE’ye yani Yol Su Elektrik Konya İl Müdürlüğüne 1966 yılında girdi ve aralıksız tam 40 yıl burada çalıştı.1996 yılında emekli oldu.
Konya’nın köy elektrifikasyonunun isimsiz kahramanlarından biri olarak anıldı. Konya’nın gezmediği, dolaşmadığı, köyü, kasabası, ilçesi kalmadı.
Elektriksiz köyleri, ışığa kavuşturan önemli isimlerden biri olmasına rağmen, mütevazi kişiliğiyle öne çıktı. Onun yaptıklarını köylerine elektrik gelen insanlar anlattılar yıllarca…
Haluk Eren’i Konya, YSE’deki başarılı hizmetlerinin yanı sıra, şair yönüyle de bilir ve tanır.
Şiirleri, Yeni Konya, Yeni Meram, Anadolu Manşet ve Konya Postası gazetelerinde yayınlandı.
Haluk Eren halen şiir yazmaya devam eden bir gönül adamı olarak, Rabbim uzun ömürler nasip etsin, aramızda ve bizlerle.
*****
Haluk Eren, Rahmetli Hacıveyiszade Mustafa Kurucu Hocaefendinin rahleyi tedrisinden geçmişti. Hocasını bakın nasıl anlatıyor;
Öyle güzel ve öyle değişik gözleri vardı ki, ne deniz yeşili, ne gök mavisiydi Cam kırığı renginde de diyebilirim.
Yeşile baksa yeşil, semaya baksa maviye dönerdi.
Zaten kimse tam olarak gözlerine bakamazdı.
Orta boylu, alnı hafif genişti.
Onun yanında tarif edilemeyen bir tesir altında kalırdı insan.
Serinliğe ihtiyaç duyuyorsa serinlik,
Sıcaklığa ihtiyaç duyuyorsa sıcaklık hissedilirdi.
Yürürken sanki o yürümezdi de…
Adeta yürüdüğü zemin yürür gibiydi.
*****
Haluk Eren’in YSE’deki Şeflik döneminde, Hatıp’ın elektrik işlemlerini yapmıştı. Şimdi rahmetli olan Hatıp’ın Muhtarı Ahmet Özer, halkı toplamış şaltere basmak için köyde bir tören tertip etmişti.
Muhtarın babası, kalabalıktan ayrılarak, yönünü Konya’ya döndü ve bağırdı;
Ülen Konyalılar!
Yıllardan beri, sizin elektriğinizi seyrediyorduk!
Artık sizde Hatıp’ın elektriğini seyredin!
Sözlerini bitirir bitirmez, Haluk Eren’in yanına düşüverdi.
Zavallı adamın bu sözleri, son sözleri olmuştu.
Kalabalığın içinde şaltere basarak, köyünü elektriğe kavuşturmanın sevincini yaşayan Muhtara; “Baban vefat etti” dediklerinde.
Kafası hâlâ elektriğin gelişinde olan Muhtar,
Ne babası?
Ne vefatı?
Köyümüze elektrik geldi onunla uğraşıyorum, görmüyor musunuz?
Diye çıkıştı.
Neden sonra, babasının vefat ettiği haberine inandı.
*****
“Baka kaldım” isimli şiirinde şöyle seslenmiş şair;
Bahar yağmurlarının
Islattığı yeni yeşil yaprakların
Gölgelendiği zemin, gözlerindi…
Ona öylesi bakakaldım ki…
Güneşin etkilediği sıcaktan
Kaçmak istemedim.
Arzularım iki güzellikte
Cendereye vurulmuş
Misal gibi oldu.
O an sevdalandığımı
Apansız anladım.
Biliyor musun?
Menekşeler, Sümbüller, Leylaklar
Ve bülbülün gülleri
Etrafta renk dağılımında…
Ama yine senin gözlerinin rengine
Bakakaldım…Bakakaldım…
*****
“Kim Bunlar” isimli şiirinde;
Neden böyle yalan söze doğru derler
Çalışmadan çabalamadan hep yerler
İlimden hiç haberleri olmaz körler
Bilinmez yaptıkları her işin yönü
Neden böyle haksız yerler ekmeği
Doğru söyleyene atarlar tekmeyi
Adet edinmişler yüksekten bakmayı
Bilinmez yaptıkları her işin sonu
*****
“İstanbul” adlı şiirinde ise şöyle seslenmiş İstanbul’a;
Ne şu Beyoğlu’nda, ne de Üsküdar’da
Ve boğazın her iki kıyısında
Denizin ince belli koyu sularında
Aradığım İstanbul’u bulamadım
Yapıların gizlediği yeşilliklere
O güneşin görünmediği sokaklara
Baktım durdum neşesiz soluk yüzlere
Aradığım İstanbul’u bulamadım.
Köşkler yok, yalılar yok, kapısı kapalı
Musiki sesleri duyulmaz olalı
Neden bendim? Şimdi, yabancı kalalı
Aradığım İstanbul’u bulamadım!