Karşılaşmanın ilk yarısında skor üstünlüğü sağlayan Trabzonspor adı “büyük” ortaya koyduğu oyun ve mücadele gücü ile ise sıradan bir Anadolu takımı hüviyetinde idi. Trabzonspor kulübünde yaşanılan sıkıntılar ortada. Konyaspor maçına 24 saat kala teknik direktörü Vahid Halilhodzic ile yollarını ayıran Trabzon’da tek kelime ile bir başı boşluk hakim idi.
Kenetlendiği zaman büyük güç olan Trabzon, dağıldığı zaman da aynı oranda güçsüz düşen fanatik bir yapıya sahipti. Konyaspor olarak biz bu dağınıklıktan iyi istifade etmeliydik.
Nitekim başlama vuruşu ile ilk beş dakikanın yorumunda “Konyaspor 3-0 kazanır” diyorduk.
Ve 8 dakikada da evlere şenlik Trabzon defansının sayesinde Hasan Kabze futbol hayatının en rahat gollerinden birisi atıyordu. Yenik duruma düşen Trabzon o kadar çaresiz idi ki yapacağı bir şey de yoktu zaten. “Al gülüm ver gülüm” şeklinde geçmeye başlayan mücadelede genç Tolga’nın acemice elini topla buluşturması sanki uyuyan devi uyandırıyordu.
Bu kez dağılan Konyaspor oldu. Oysa Avni Aker’de eşitlik bizim için dezavantaj değildi ki. Çok geçmeden sahneye Yusuf Erdoğan çıktı ve oyunu tiyatro gibi seyreden Konyaspor defansının arasında bir sağ bir sol ile topu da ayağının tabanı ile kaleye dürterek takımını öne geçirdi.
Trabzonluların bile beklemediği bu galibiyetle ilk yarıyı tamamlanırken bizim açımızdan oldukça düşündürücü bir tablo vardı.
İkinci yarıya yine akıllı ve ayağa top yaparak başlayan Konyaspor “Evlere şenlik Trabzon” karşısında beraberliği yakalıyordu.
Konyaspor rakip alana oyunu yıktıkça rakip çaresiz kalıyor ve başını kaldıramıyordu. Tam oyunun hakimi olup üçüncü golü kovaladığımız anda yine olmayacak bir golü yiyorduk. Bu pozisyonda kaleci Belec’i anlamakta mümkün değildi. Bir kaleci soluna gelen topta niye sol elini uzatmaz da sağ ile topu çıkartmaya çalışırdı ki.
Bu golden sonra da Avni Aker’de futbol ve mücadele adına bir şey yoktu. İki takım da bitik iki takım da mücadele olarak yerlerde sürünüyordu. Konyaspor olarak rakibimizi bir daha bu kadar kötü yakalayamazdık. Ve her yönümüzle Trabzon’dan üç gömlek üstündük. Ama tabii ki skor olarak değil.