CHP’ye gönül vermiş kardeşlerimiz kusura bakmasın ama, intihar etmek için çatıya çıkmış birini bu kararından vaz geçirmek için çabalamak yerine “atla…atla…” diye tempo tutarsanız siz de vebal altındasınız.
Adam gaza gelmiş “ananı…” diyor. Frene basmasa yuvarlanacak, siz alkışlıyorsunuz.
Her konuşmasında çamlar deviriyor, siz yine alkışlıyorsunuz.
Mahalle kabadayılarının bile söylediğinde yakıştıramayacağımız sözleri söylüyorlar sizler de onu söyleyenle aşka geliyorsunuz.
“Sarayı başına yıkacağız” siyasi bir söylem mi?
“Anasından doğduğuna pişman edeceğiz” ne biçim bir sözdür Allah aşkına?
“Dünyanın en doğru işini de yapsanız sizi alkışlamayacağız” demek için nasıl bir ruh halinde olmak gerekiyor?
Muhalefet, elbette iktidarın yanlışlarından istifade edecektir. İktidarın her yaptığını onaylamak muhalefetin kendini inkârı anlamına gelir ki; kimse CHP’den bunu beklemiyor.
Ülkenin milli meselelerinde de mi muhalefet edilir?
İktidardan kurtulmak için ülkenin yangın yerine dönmesinde bir sakınca görmemek, hatta yangına benzinle müdahil olmak nasıl izah edilebilir?
Recep Tayyip Erdoğan’ın ayağını kaydırmak için PKK ile, FETÖ ile, ABD ile aynı kulvarda koşmak nasıl bir akıl tutulmasıdır?
Genel Başkan gurupta konuşuyor.
Erdoğan’a meydan okuyor kendince.
“Senin boyun benden de uzun. Neden karşıma çıkmaktan korkuyorsun? Erkeksen karşıma çık…”
Gurup Salonu alkıştan yıkılıyor.
Bu mudur siyaset?
Bu alkış hangi başarının ödülüdür? Böyle çemkirmelerle partinin oyunu yüzde kaç artırmış?
Cumhurbaşkanlığı için (seçilemeyeceği endişesi ile) aday olmaktan bile korkan bir adamın gölgesi ile savaşmasından nasıl zevk alabiliyorsunuz?
Girdiği tüm seçimleri açık ara kaybeden bir genel başkanı hâlâ destekliyor olmak, muhtemel bir yenilgiyi de peşinen kabul etmek anlamına gelmez mi?
Hayır. Bunları CHP’yi düşündüğüm için yazmıyorum.
Muhalefet de, iktidar kadar önemlidir diye kaygı duyuyorum.