Oynadığımız son 3 resmi maç olan, Trabzonspor’la birbirinden farklı üç maç...
İlk maçta ilk yarı gol atıp skoru korumaya gitmeye çalışan ve bunda da başarılı olan bir Konyaspor. İkinci maçta bekleyip kontraya çıkan ve gerekli sonuca giden rakibini kupadan eleyen bir Konyaspor ve üçüncü olarak sezonun ikinci yarısının ilk maçında taraftarı önüne çıkan ve güzel bir başlangıç için kolları sıvayan Konyaspor. Peki Trabzonspor karşılaşmasında doğru ve yanlış olan şeyler nelerdi?
Öncelikle Konyaspor kaybetmemeyi öğrendi diyebilirim. Son sekiz resmi maçta tek mağlubiyet aldı buna karşılık galip gelmeyi henüz alışkanlık haline getirememesinin tek nedeni ise beklenen golcünün halen takımdaki yerini alamamış olması dersek yanlış olmaz.
Maç öncesi Mehdi’nin olmaması büyük bir handikap gibi görünüyordu, ancak Konyaspor’un neredeyse karşılaşma boyunca oyunda kalan tüm oyuncuları bu yokluğu hissettirmedi. Maç karşılıklı ataklarla başlarken hakem Mete Kalkavan’ın 18. dakika Ali Turan’ı atmasından sonra oyunun kontrolünü kaybetmesi bambaşka bir boyuta taşıdı. Ali Turan’a verilen kartın futbol kurallarında kırmızı kart olsa da ülkemizde çok sık rastlanmaması tepkileri artırdı. Maçın ilk düdüğünden son düdüğüne kadar takdir haklarının tamamını Karadeniz temsilcisinden yana kullanan hakem Kalkavan’a çok geçmeden yardımcısı da katıldı. Maçın özetini ya da tartışmaları pozisyonları izleyen her hangi biri yok canım bu kadarda hatası yokmuş hatası yardımcı hakem kaynaklı diyebilir. Ancak işin içine oyun psikolojisi ve fiziksel özellikler girdiğinde hesapta olmayan pozisyonlar daha çok oyuna etkiler. Futbolcu zekidir beyni hepimizin beyninden hızlı çalışabilir. Futbolcu top oynarken saniyeler içinde önceki pozisyon ile karşılaştırmayı yapar ve itiraza gider orada ki isyan şudur aynı pozisyonda bize neden verildi yada verilmedi şeklinde olur. Bunu anlamanın iki yolu vardır, ya sahada olacaksınız ya da doksan dakikayı yeniden izleyeceksiniz. Bu iki şart dışında ki hakem çokta kötü maç yönetmedi eleştirilerini kabul etmiyorum. Düşünün ligin dibine demir atmışsınız 50. yılını yaşayan şampiyonluk isteyen bir takımla evinizde belki de matematiksel olmasa bile psikolojik olarak olmak ya da olmamak maçı yapacaksınız. 18. dakika bir oyuncunuz atılacak. Uzatmalarla birlikte neredeyse 80 dakika 10 kişi oynayacaksınız. Maçın kontrolünü kaybeden hakem gözünün önündeki penaltıyı göremeyip elleri kapalı diye vücut diliyle pozisyonu tarif edecek. Trabzonlu oyuncuların haklı itirazı sonucunda, öbür taraftaki yardımcı hakemin ikazıyla penaltıyı vereceksiniz. 35 metreden penaltıyı gören ve asıl vazifesi olan bir buçuk metrelik ofsaytı göremeyen yardımcı hakemin devam kararıyla golü vereceksiniz. 90.dakika geriye düşeceksiniz. Her şey bitti derken yeni transferiniz olan gencecik bir çocuk sorumluluk alıp, buradan da olmaz denilen bir yerden takıma puanı getirecek. Alıp kaçırdığınız sonra yakaladığımız maçın puanı 1 puandan çok daha fazlasıdır. Bu puan bizi ligde bırakacak puandır. Bu puan umudun puanı aslında. Bu kadar düşündükten sonra şunu söyleyebilirim. Bu Konyaspor golcü transferi yaptığı takdirde bu yüreklerle asla düşmeyecektir.
Sonuç olarak; takdir haklarını deplasman takımına kullanılan, neredeyse maçın tamamını bir kişi eksik oynamaya rağmen kaybetmemek, şampiyonluk adayıyım diyen bir takımla üst üste 3 maçta da yenilmemek önemliydi. Konyaspor artık beklenen transferi biran önce yapmalı ve önündeki maçlara bakmalı. Psikolojik düzeyi bu maçı aratmayacak olan Gençlerbirliği maçına taraftarımız akacaktır. Oradan alınacak en kötü bir puan alınması güç görülen maçlara final olarak bakmamızı sağlayacaktır. Bu dönemde yapılacak kupa maçları ise takımı yorgun düşmesine neden olacağını düşünenler ise yanıldığını o zaman anlayacaktır.
Maçın Sözü; Bu Konyaspor düşmeyecek! düşmesini bekleyenler sükutu hayale uğrayacak.