Daha önceden yazmıştım, engelli bir kızım var diye. Tekrar hatırlatma anlamında yazayım, engelli kızım Emine İrem Mermer, 13 yaşında ve doğuştan Beyin Felçli.
Türkiye’de 9-10 milyon engelli var, genel olarak 4 kişilik ailelerini ve yakın akrabalarını hesaplarsak, Türkiye engelliler ile iç içe bir toplum.
Tüm engellilerin aileleri, çocuklarının, hem doktoru, hem eğitimcisi, hem psikoloğu, hem arkadaşı kısaca her şeyi olmak zorunda.
Hükümet özellikle 2007’den sonra engelliler ile ilgili o kadar çok şeyler yaptı ki, ben birçok Avrupa ülkelerinde olmayan haklara ve desteklere sahip olduğumuzu düşünüyorum.
Başta cumhurbaşkanımız ve başbakanımız bu konuda çok hassaslar ve kendilerine iletilen her istek-öneri boş dönmemekte ama bunun yanında ehil olmayan idareciler kraldan çok kralcı olmakta.
Her ilde, ilçede, kasaba ve köyde onlarca eğitim bekleyen engelli çocuk var ama maalesef engelli dernekleri büyüklerimize bu ihtiyacı bildirmedikleri gibi ilgili kurumların başındakiler bu konu üzerinde ciddi anlamda bir projede üretememekte.
Asıl sorunumuz işini yapmayan ya da işten anlamayan bürokratlarda. Eğitimde engellilerin başına engelli ile eğitim almamış biri gelirse eğitim nasıl olur ya da proje nasıl üretilir dersiniz?
Ya da sağlık anlamında yeteri kadar destek alınır. İnanın her şey aileye kalmış, ne kadar bilinçli ve duyarlı ise engelli o kadar iyi, eğer engelli imkânları eksik aileye düştüyse vay haline.
Peki engellinin suçu ne? Aileyi iyi seçmemesi mi?
Yoksa bürokrasideki işten anlamayan ya da ilgisiz kalan idarecilerin seçiminin iyi yapılamamasından mı?
Beyin felçli çocuğa sahipseniz maalesef mali yükü ağır bir çocuk sahibisiniz; çünkü bu bir hastalık değil bu bir yaşam engeli ve uzun bir yaşam süreci. O yüzden sürekli eğitim almaya ve de kasılmalardan, ortopedik bozuklardan ötürü ameliyatlara ihtiyaç duyulmaktadır.
Peki engelli ailesi olarak ne isterdim derseniz?
6 aylık check-up yapılsa, ortopedik engelleri belirlenip tedavileri sağlansa, yine konuşamayan derdini anlatamayan çocuğumuzun göz kontrolü yada çürüyen dişi tespit edilip tedavileri yapılsa, kısaca sağlıklı yaşam sürdürmesini isterim.
Yine bu çocuklar karanlık odalarda iple-zincirle tutsak edilmese, topluma kazandırma adına eğitimler verilse ve bu eğitimler için okullar açılsa mevcut özel eğitim merkezleri kağıt üzerinde değil de gözlemler ve veli memnuniyeti ile denetlense ne kadar iyi olur biliyor musunuz?
Bu çocukların aileleri öldükten sonra nereye emanet edileceği gözü arkada olmayacak tesisler ya da yaşam merkezleri kurulsa iyi olmaz mı?
Bu yazıyı okuyan tüm engelli ailelerinin başını salladıklarını görür gibiyim belki yetkililerde okur da biraz da onlar sallarlar.
Sözün özü; “Anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul zurna az…”