Hayatın içinde yaşarken öyle olaylara duçar oluruz ki, sanırız hayat bizi imtihan ediyor. Yok böyle bir şey! Zariyat melteminde yaşamadıkça bu hayat bizi daha çok şaşırtır!
Yaşadığımız nahoş olaylara gelince; hayat üniversitesi dediğimiz okulun nazik sınavlarıdır ki, onu geçebilene aşk olsun doğrusu! Üniversiteli bir öğrencim: “Ben hayatın öyle aşılmaz denilecek cenderelerinden geçtim ki, anlatsam say say bitmez! Anlayacağınız ben bir de hayat üniversitesi okuyorum!” Diyor.
Soruyorum: “Sen Hayat Üniversitesi” dediğin okulun kaçıncı sınıfına geçtin?” Şaşırıyor! “Anlamadım!” Diyor. “Yani hali hazırdaki okulunun şu anda kaçıncı sınıfında isen, hayat üniversitesinin de sınıf basamakları olmalı, değil mi?”
“Haklısınız Hocam! Bunu bu şekilde hiç düşünmemiştim!”
“Belki haklısın da! Hayat üniversitesi doğumla başlar ölümle biter!”
“Peki Hocam! Madem öyle neden sınıflarını sordunuz o zaman?”
“Çünkü bana göre Hayat Üniversitesinin sınıfları insanlardır.”
“İnsanlar mı? Ama dünyada milyarlarca insan var!?”
“Haklısın! Milyarlarca… Karşılaştığın her insan bir sınıftır.”
“Peki, o zaman birinci sınıfta kimler var?”
“Yani hazırlık döneminde? Annen- baban… İkinci sınıfta kardeşlerin… Üçüncü sınıfta eşin ve çocukların… Dördüncü sınıfta akrabaların… Beşinci sınıfta ise tüm insanlık…
“Hocam! En zor sınıf tüm insanlıkmış!”
“Hayır! En zor sınıf, annen-baban!”
“Gerçekten mi? Ama ben onları çok seviyorum! Onlarda beni çok sever!”
“Görünür de öyledir de… Zamanla büyürsün! Fikirlerin filizlenir, gelişir. Düşüncelerine uymayan kişilere, başta annen ve baban olmak üzere karşı çıkmaya başlarsın. Onları dinlemek yerine bu fikirlerini dikte etmeye çalışırsın. Kabul ettiremediğin zaman muhalefet olmaya namzet biri olarak asi olursun.”
“Hocam, bu saydıkların bende olmayacak!”
“İnşallah! Ama bunu zaman gösterecek! O yüzden her insan bir derstir Hayat Üniversitesinde.”
Selam ve muhabbetle…