Taptuk Emre’nin dergahında olgunlaşan Yunus Emre, asırlar ötesinden bize sesleniyor ve istikametimizi şekillendiriyor.
“İlim, ilim bilmektir/ İlim, kendin bilmektir./ Sen kendini bilmezsin,/ Ya nice okumaktır” dizeleriyle bize haddimizi bilmeyi de öğütlüyor.
Toplum, kendisini “açık sözlü” olarak tanımlayan patavatsızlarla dolu.
Ağızla kulak arası o kadar yakın olmasına rağmen, ne yazık ki söylediğini duymayan o kadar –sözüm ona- insan var ki.
“Ben bunu söylüyorum ama, bu sözün ucu nereye gider?”
“Bu sözümden muhatabım alınır mı acaba?”
“Acaba, tartmadan ağzımdan çıkan söz ile kalpleri kırar mıyım.”
Bu tür kaygılar taşımıyor insanların büyük bir çoğunluğu.
O zaman insanlar dostunu da, arkadaşını da, selam vereceği kişiyi de iyi seçecek.
Hatta kavga edeceği insanı bile seçecek ki, kavganın tadına varsın.
Herkesle ağız tadıyla kavga bile edilmez.
Bir fıkra ile noktalayalım yazımızı.
Ormanda yaban eşeği ile tilki otun rengi konusunda tartışıyorlar.
Eşek otun renginin kırmızı, tilki ise yeşil olduğunu iddia ediyor.
Tartışma büyüyüp kavga çıkınca birbirlerini yaralıyorlar. Ormanın sükunetini bozdukları için aslan kralın huzuruna çıkarılıyorlar.
Her ikisi de ifadelerini verip birbirinden şikayetçi oluyor.
Aslan kral ikisini de dinledikten sonra eşeğe beraat, tilkiye de hapis cezası veriyor.
Tilki itiraz ediyor karara. Aslan krala “Sizce otun rengi nedir” diye soruyor.
Aslan kral otun yeşil olduğunu söyleyince tilki “O zaman ben haklıyım. Ben haklıysam neden eşek beraat etti de ben hapisle cezalandırıldım?” deyince,
Aslan kral; “Seni haksız olduğun için cezalandırmadım. Sen haklısın. Lakin seni eşekle tartıştığın için suçlu buldum” diyor.
Dedim ya.
Tartıştığımız insan bile tartışmaya müstahak olacak.
Haklıyken haksız olmamak için.