İNSANLIK KAYBOLDU

Telefonumuzu kaybederiz ve ya evde unuturuz. Kim aradı, arayan oldu mu diye meraktan ölür, unuttuğumuz veya kaybettiğimiz için kendimize kızarız. Sanki vücudumuzun bir parçası eksilmiş gibi, gün boyu yokluğunu hissederiz. Paramızı kaybederiz kahroluruz. Aklımızdan hiç çıkmaz. Mal canın yongası ya, canımızla eş tutarız. Hayat bize zindan olmuştur. 
Ama insanlığımızı kaybederiz de, hiç aklımıza gelmez, kaybettiğimizin bile farkında olmayız. Çığlıklar, savaşlar, katliamlar, masum genç kızlara tecavüzler. Hepsine sessiz kalırız. Hepsine karşı duyarsızız. “Acısı bizi vurmadı” diye susarız. 
Bir mazlumun acısını görüp, o acıyı gidermeyi bırakın, üzülmüyor, o acıyı kendimizde hissetmeyerek, “bırakın hak ettiler” diye kin ve nefreti yaşar hale geldik.
Hepimiz hazır kıta bekliyoruz, bir olay olsun da, o olay üzerinden sallamaya, muhalefet etmeye, acıyı yaşatanları değil, acıyı yaşayanları kınamaya.  
Bazıları da bu acının bir bölümünü duyar, “ben insanım kardeşim, duyarlı olmak zorundayım” der de, işine geleni duyar, işine gelmeyene kulaklarını sağır, gözlerini kör ederler. Kendini insan sanan zavallılar. 
Neden? 
Nedeni gayet açık, insanlığımız kayboldu, insanlığımız. Vicdanımız yok oldu, vicdanımız. 
Demek ki neymiş? 
Telefon insanlıktan önemliymiş. 
Demek ki neymiş? 
Mal insanlığımızdan önemliymiş.
Demek ki neymiş? 
İdeolojimizle karar vererek, her kesime üzülmek yerine, bizden olana üzülüp, bizden olmayana üzülmemek insanlığımızdan önemliymiş.
Demek ki neymiş?
Varlığımızı sandığımız âlemde, yokluğumuzu yaşıyormuşuz, insanlığımızı unutarak.
Demek ki neymiş?
İnsan olduğumuzu zannederken, hayvanca yaşamaya çalışıyormuşuz.
İnsanlık kayboldu, insanlık. 
Bulanlar bir yere götürmesin. 
Yüreğine koysun, onun şekliyle şekillensin. 
Uğur abim de her gün yazısına “ne zaman adam oluruz” diye nokta koyuyor. 
“insan olunca abi insan”