Doğduğumuzda kimliğimiz iki renkten birini alıyor. Annelerimiz özenle bu iki renkten birini giydiriyor sonra. Biraz daha büyüyünce bayramlar mavi ya da pembe olmamış mıydı sanki? Tüm bunlar belirli bir yaşa kadar içinde lolipop kadar büyük bir haz taşıyan, koca bir çocukluk efsanesi aslında.
Peki ya sonra? Birdenbire rengi değişiyor her şeyin. Adına kateksis denen sevgisiz eylemlerin tezahürü olarak yarı sahadan diğerine hızla koşan ateşli renkler ortaya çıkıyor. Mavi kimlikli istekli çocuk, yanında gururunu taşımayı ihmal etmezken; pembe kimliği olansa kimseye güven olmayacağını biliyor bu zamanda, sıkı sıkı tembihleyen annesi sayesinde (yüzünden).
İnsanlar seçimlerini büyük ölçüde ailelerine karşı olan sorumlulukları ve beklentileri karşılayabilme duygusuyla yaparlar. Bu da onları hiç ummadıkları ya da istemedikleri bambaşka hayatlara taşır. Buraya kadar her şey normal aslında. Ta ki seçimlerimizin sağlıklı olmadığını fark edinceye dek. Pişman olabiliyor birçok genç insan. Ya da kırkında kariyer sahibi bir beyefendinin kafasına dank ediyor: Ben ne yapıyorum böyle?
Ne için pişman oluyor bu insanlar? Kendi seçimlerini yapamamak, bilinçsiz davranmış olmak, ahmaklık, öfke… Öfke? Evet, sanırım sihirli kelimeyi az önce kullandım. Çocukluk döneminde farkında olmadan kazandığımız statüler bizi bir yola sürüklüyordu. Sebebi ise bizim lehimize şeyler isteyen ebeveynlerdi.
Ailesi tarafından öğrenim görmesi engellenen bir babanın ya da genç yaşta saadete kavuşturulan annenin; hayalleri ve tüm beklentilerinin çocukta yeşermesi kimseyi şaşırtmasın. Birçoğumuzun bunun etkisi altında olduğu da gerçek.
İşte tam da farklı renklerle tanışılması gereken dönemlerde gökkuşağına bakmak bu kadar kolayken, kırmızı yaşayabiliyor çocuklar her şeyi. Çabuk öfkelenen, öfkesiyle kararlar alan bir yapı doğuyor. Yıllar sonra bu eşsiz yapı elinde tebeşirle ders anlatıyor Cuma Günü son saatte.
Peki ya hafta sonu? Yine çok kırmızı, çünkü Pazar gecesi oynanacak maç insanların hayatı oluyor. Oradan dışarıya çıkınca yine her şey kırmızı.
Kıpkırmızı.