Yaşça küçük kardeş, büyük olana “Abi” veya “Abla” diyor. Biri diğerinden beş dakika sonra doğan ikiz kardeşler arasında bile bu saygı yaşatılıyor. Bu güzellik sadece kardeşler arasında da kalmıyor. Türk Milletinin bütün fertleri kendinden yaşça büyük olan diğer fertlerine de “Abi” veya “Abla” diyor.
Daha yaşlı olanlara da yaş farkına göre yine gerçek yakını olmadıkları halde gerçek yakınlarına hitap ettiği şekilde “amca, dayı, dede, teyze, bacım, kardeşim” diyor, yakınlık, sevgi ve saygı ifade eden böyle bir hitap şekliyle hitap ediyor. Bunların Türk kültüründe ne zaman başladığı belli değildir. Diğer milletlerde ve dillerde de böyle tek sözcükle, aynı anlama gelen tam bir karşılığı yoktur.
Bizim kültürümüzde tanısın- tanımasın herkes birbirine selam veriyor. O selam ki, Allah’ın selamıdır. Aynı zamanda çok derin anlamlar ifade eden, herkesin birbirine sürekli ettiği çok güzel bir duadır. Bunlar ve benzeri daha birçok güzellikler de atalarımızdan bize kalmış olan o çok değerli mirasın içindedir. Biz farkında olmasak da kıymetini bilmesek de nesilden nesle intikal eden Türk Kültürü mirasının değerli parçaları, zamanın eskitemediği güzellikleridir. Bunlar da bizi bir birimize yaklaştıran, bir kılan, kardeş kılan çok değerli davranışlar ve milli kültürümüzün karakteristik, paha biçilmez güzellikleri içindedir.
İnsanımız kendi milletinden olan, yakınları dışındaki insanlara da yakınlarına hitap ettiği gibi “Amca”, “Dayı”, “Teyze”, “Arkadaş”, “Kardeşim”, “Evladım” , “Oğlum” , “Kızım”... gibi yakınlık ifade eden sözcüklerle hitap etmekle onlara değer verdiğini, sevgi-saygı gösterdiğini de ortaya koymaktadır.
Biz bunların bize has, karakteristik davranışlar olduğunu bilmezsek, bizi kendine benzetmeye, asimile etmeye çalışan batının, bunları ortadan kaldırmaya yönelik tuzaklarını da fark edemeyiz.
Aksi halde Allah korusun, bir gün bakarsınız bunların yerini, “Bayan, bayım, birader, peder, kuzen, ahbap vs..” gibi Batı’nın hitap şekilleri almaya başlar. Çok uyanık olmalıyız. Allah’a emanet olunuz.