Aslında uzun zamandır şehir ve şehir yaşamı ile ilgili biriktirdiğim o kadar çok şey var ki ne zaman elime kalem alsam, şunu mu yazsam, bunu yazsam, acaba yazmasam mı? Bunu yazarsam olmaz diye tereddüt yaşıyorum.
Bu konu da beni oldukça rahatsız ediyor. Niye yazmıyorum, niye kalemim gitmiyor anlamış değilim.
Korkuyor muyum!...
Zannetmiyorum. Hayatımda hiç kimseden korkmadım.
Umursamıyorum!
Zannetmiyorum, umursuyorum ki düşünüyorum.
Ama garip bir hal… Ufak bir karla tatil oluyor. Trafik felç oluyor, yollar açılmıyor kilitleniyor, sular 24 saat kesiliyor, elektrikler 1 saat gidiyor 1 saat geliyor. Yağmurda hakeza her taraf göl. Lakin hiçbir ses yok. Kimse kılını kıpırdatmıyor.
Sosyal alemde yenen yemekler paylaşılıyor, hasımca küfürler, hakaretler ediliyor.
O kadar.
Kavgalar bile değişti ki yüz yüze gelindiğinde sarılmalar hoşbeşler sonra arkadan vurmalar sonra öpüşmeler, kucaklaşmalar.
Derdim şehri anlatmak, şehri yazmak, şehri yaşamak…
Korkmuyorum yazmaktan. Ancak şehre kıyamıyorum, şehre zarar vermekten korkuyorum.
Kişilere özgü imarlarımı anlatsam,
Otopark parası diye alınıp, buda yetmeyip yapılan zamlarla vatandaşı soyan otoparkları, KONBELTAŞ’ı mı yazsam…
Hali hazırda apartman ve dükkan önleri de zapdedilip belediyelere asfalt, kaldırım ve yol katkı payını düzenli ödeyen apartman sakinleri ve esnafa kendi kapılarının önünde yapılan ücretli eziyeti mi yazsam,
Türkiye’nin her tarafında bir şekliyle çözülen ama ne hikmetse bu şehirde bir türlü çözüme kavuşmayan Kentsel Dönüşümü mü yazsam,
Hava kirliliğine dikkat çeksem, akmayan trafikten mi bahsetsem,
Vatandaşı dikkate almayan yukarıdan bakan zihniyetimi konuşsam, olmayan ulaşım planını mı anlatsam…
Yok!
Ben en iyisi;
Konuşmayayım,
Bahsetmeyeyim,
Anlatmayayım,
Yazmayayım…
Susuyorum, korkmuyorum.
Lakin şehrime kıyamıyorum.
Üzülüyorum vizyonsuzluğa,
Umursamazlığa canım sıkılıyor.
Ne yazsam bilemiyorum…