Huyluyumdur, anlık duygularımı kontrol etmekte zorlanırım bazen.
Aslında bir tık dursak, sussak, kontrol edebiliriz hayatı.
Kavgayı severiz, bağırırız, çağırırız, hatta yolarız.
Aynı zamanda iyi de seyirciyizdir.
Kadın erkek fark etmez, kavgalarımızda Allah ne verdiyse…
Resmen kimlik bunalımlarımızı sahaya yansıtırız.
En çok da erkek kavgalarımız.
Sokakta, trafikte, yolda, tarlada…
Malum, meşhur kavga başlangıç sorularımız;
“Kimsin, nesin lan?”
“Necisin oğlum?”
“Sen kimsin?”
“Asılsen kimsin lan?”
Der, sonu hayra alamete gitmez, kafayla biter.
Nedendir, niye kavgalarımızda bile kimlik bunalımlarımızı yansıtırız?
Bu bir gelenek midir, tarz mıdır?
Kim öğretmiştir? Eğitimde bize bu mu verilmiştir?
Bilinmez…
Kadın kavgaları biraz daha farklı sanırım.
Öncelik, kılık kıyafet analizi, saç analizi, vücut analizi… Biter, sabır yoktur. Direkt saça dalınarak bir başka kimlik bunalımı versiyonu sahaya iner.
Bütün bu kimlik bunalımları, “sen kimsin?” sendromları, “seni ezerim lan” aşağılık kompleksleri neyin yansımasıdır?
Kimliğin tahakkümü müdür?
Bilinmez…
Ama her kavgamızda hep birilerini bekleriz.
Biri gelsin, “yakışıyor mu size beyler/hanımlar” desin, ayırsın. Hep isteriz.
Aslında seyreden ne seyrettiğini; kavga eden niye kavga ettiğini az sonra unutmuştur. Bu durumda kendi hallerine bırakmak lazım gelir.
Boşa vakit kaybedilmiştir, boşa horozlanılmıştır.
Kavgaya niyetiniz varsa ve de davanızda haklıysanız uzatmazsınız, bir cümle sonrası malum…
“Kimsinler, nesinler, adam mısınlar” ağız dalaşına bulaşmadan kavganızı edersiniz.
KISSADAN HİSSE:
Davanızdan korkmayın.
Kavgadan korkmayın.
Asıl lüzumsuz ağız dalaşından korkun.
Çok zaman kaybettiriyor bize, ülkeye…
Cambaza bak diyerek, ruhumuzu çökertiyorlar.
Dikkat, dikkat!!!
Sen kimsin ve nesin?
Sahi biz kimiz ve neyiz?
NOT: Ömrünüz mutlu, işiniz mutlu, aşınız mutlu, aileniz mutlu, kalbiniz mutlu, yüreğiniz mutlu, yeni yılınız kutlu olsun…