Gün geçmiyor ki, sıra dışı bir olayla karşılaşmayalım.
Tüm gelişmeleri noktasına, virgülüne kadar hem de çok kısa bir zamanda duyup öğreniyoruz. İletişim çağı bunu gerektiriyor her halde.
Bırakın Türkiye’yi, dünya bile küçük bir köy oldu sanki.
Bizim çocukluğumuzda akşamın karanlığında bile sokağımızda, mahallemizde oyun oynardık. Analar babalar hiç endişe duymazlardı. Herkes bir diğerine güvenirdi. İnsanların malları, canları, namusları zarar görmezdi. Karşılıklı güven vardı.
Ne bir vahşet duyardık, ne de cana kast olurdu. Kimse kimseye kötü bakmazdı. Amcalar, dayılar, teyzeler, ablalar kol kanat gererlerdi çocuklara. Amcaların verdiği şekeri almakta hiç tereddüt etmezdik. Annelerimiz de “Yabancıların verdiğini almayın” diye tembihte bulunmazdı. Hiç mi kötülük olmazdı derseniz, o günün insanı da melek değildi haliyle. Ama günümüzle de kıyaslanamazdı tabi ki.
Bir de günümüze bakacak olursak, durum tüm vahameti ile ortada.
Çevremizde o kadar psikolojisi bozuk, ruh hastası var ki. Yan yana yaşıyoruz birçoğu ile. Baktığınızda haza efendi, kelli felli, hanım hanımcık.
Komşusunun çocuğunu öldürenler, cinsel tacizde bulunanlar, yedi sülalesini kurşuna dizenler. Ne ararsan hepsi mevcut.
Adam eline çakmağı almış asansörün butonlarını yakmış. Bir diğeri elindeki çivi ile yanından geçtiği tüm otomobilleri çizmiş. Hırsını alamayan bir başkası bıçakla mahalledeki otomobillerin lastiklerini kesmiş. Komşunun köpeğini öldürenler, kıskançlık ve haset duygusuyla komşusuna veya diğer insanlara akla gelmeyecek zararlar verenler. Bütün bu psiko manyaklarla hep beraber yaşıyoruz farkındaysanız.
Güven duygusu o kadar zayıfladı ki; “Bu devirde babana bile güvenmeyeceksin arkadaş” diyen insanları sıklıkla duyuyoruz. Peki kime güveneceğiz? Bu anlayış, sağlıklı insanları da manyaklaştırır. Herkese “Öcü” diye bakarak bir ömür geçer mi?
Acaba diyorum, aile hekimliği gibi “Aile Psikoloğu” da mı ihdas edilse? Her ailenin bir psikoloğu olsa, belli periyotlarda psikoloğun tezgahından geçilse. Yani zorunlu olarak. Belki bir nebze olsun faydası olur.
Çünkü hiçbir manyak “Ben bir psikoloğa gitsem iyi olur” demiyor. Hiçbir manyak manyaklığını kabullenmiyor. Zorunlu olursa belki o zaman bazı tehlikelerin önü alınır.
Belli mi olur belki beni bile bu yaşta müşahede altına alırlar.
Belki Roma’yı bile ben yakmışımdır, kim bilir.