Alem adam şu Kılıçdaroğlu.
Bakmayın sık-sık eleştirdiğimize. Aslında sevimli bir yanı da var. Dudağının iki yanındaki kıvrımlar ona muzip bir ifade yüklüyor.
Her an espriyi patlatacakmış gibi bir duruşu var. Onu bu kadar sevimli hale getiren, biraz da bilerek veya bilmeyerek yaptığı gafları. Gaf dediğime bakmayın. Bana sorarsanız bizimle dalga geçiyor. Gaf yapmış gibi davranıyor ama söylediğini yiyenler yiyor, yemeyenler de bizim gibi “Yine gaf yaptı” diyor.
İyi hoş da. Lider olan kişi iddialı olur. Kendisine güvenir. Hedefi, vizyonu olur. Kendisine güvenmeyen bir lider nasıl olur da kitleleri arkasından sürükler? Bundan sebep zaten kitleleri de sürükleyemiyor. Çünkü Kılıçdaroğlu CHP’nin bir gün iktidara geleceğine inanmıyor. Her seçimde mağlup olacağını peşinen kabullenmiş.
“Nereden çıkarıyorsun bütün bunları” mı diyorsunuz?
“Erdoğan halka doğru söylemiyor” diyordu geçen gün.
Cumhurbaşkanının beşer yıl iki dönem seçileceğine kafayı takmış.
“Mesela” diyor. “İkinci dönem tamamlanmadan istifa etse üçüncü dönemde seçilmenin yolu açılıyor.” Hatta daha da iler gidiyor. Üçüncü dönem de tamamlanmadan tekrar istifa etse “dördüncü defa bile seçilebilir” diyor.
Senin elin armut mu topluyor ey Kılıçdaroğlu.
İlla da Erdoğan’ın seçileceğini peşinen kabul etmişsen bu mücadele neden? Bir kere de senin partinin belirlediği aday seçilemez mi?
CHP’nin varlık sebebi nedir? Senin o makamdaki bulunma sebebin ömür boyu muhalefet mi?
Demokratik sistemlerde muhalefetin yeri çok önemli.
Muhalefet, soluğunu her daim iktidarın ensesinde hissettirmeli.
Sözü dinlenmeli. Muhalefet, her şeye itiraz ederek muhalefet edilemeyeceğini bilmeli. Ne zaman nerede, ne konuşacağını bilmeli.
Attığı taş, ürküttüğü kurbağaya değmeli. Gaflarıyla ve yalanlarıyla değil, yapıcı eleştiri ve önerileriyle halkın saygı duyduğu bir iradeye sahip olmalı.
Kime anlatıyorsam.