Yaşam eksiktir.
Hani hep eksik bir şey ararız ya tammış gibi olanda. Oysa bu yavan bir düşüncenin mezar taşları karşısında el açıp çaresizce bir yakarışına ait bir vodvildir.
Yazı eksiktir.
Sözler eksiktir.
Resimler ve her şey ve en çok da insan eksiktir.
Yitirilmiş bir eksiklik de değildir yaşadığımız, bütünün parçadan kopmuşluğunda savruluşudur. Çocukken kâğıttan basit şeytan uçurtmaları yapardık. İki yanından veya kulağından ipe bağlı şeytan uçurtması telaşlı bir şekilde rüzgâra karşı direnip havalanırdı gökyüzüne. İncecik iplerin boşaldığı makaralar avuçlarımızın içinde hızla koşardı. Makara tamamen boşaldığında ipin ucu parmaklarımda titreyip dururdu ki, bu titreyip duruş aslında sonsuzluğa başkaldırının da kutsal eylemiydi. İşte bu eylemdir eksikliği bize duyuran ki, o an bırakırdım ipin ucunu ve o kâğıttan uçurtmamın kendisini beklediği bütüne kavuşmasını seyrederdim. Elimden bıraktığım ipin ucu bir anda uzaklaşıverirdi gökyüzündeki uçurtmamla bir. Tıpkı hayat karşısındaki ölüme duruşumuz gibi. Uçurtmanın ömrü denebilir zahir buna ama bizim ömrümüzde böyleydi.
Zaman bizi hayatın eksikliği içinde bırakacak ve böylece tamamlanacağız.
Süslü laflara gerek yok, cicili bicili, ağdalı ağdasız edebiyata da, eksiğiz; çünkü bir bütünün parçası olduğumuz gerçeği, yaşarken sadece yanılsama değil, gerçek. Bu gerçeği yadsımamız da gerçek. Bu gerçek bizi arayışlara sürüklüyor ki, hayatı var ediyoruz. Var ettiğimiz hayat ve hayatımız ise bize eksikliğimizi arayışımızı anlamlı hale getiriyor. Bu anlam bir daha yaşadığımız hayata geri dönmemek şeklinde taçlanıyor. Vodvil seyredilebilir ama kimin hayatı seyirlik. Hem şeytan uçurtmalarımızın ipi ne kadar uzun olursa olsun zaman makarası boşalacak ve her şey kendi hüviyetine kavuşacak. Yaşamın eksikliğini yine yaşam tamamlayacak, bu sadece ilahi bir emir değil ilahi olanın anlamıdır da.