Konya denilince bizler için nasıl akan sular duruyorsa; bazıları için bu kelime tüylerin diken diken olma vesilesidir. Sırf bu yüzden yıllarca uğraştılar bu şehirle.

Cumhuriyet döneminde bir takım asiler yüzünden koca şehir adeta cezalandırıldı. Bir avuç cahilin günahı tüm şehre kesildi. Bunları konuşmanın vakti geldi de geçiyor bile.

Cumhuriyet'in cezalı şehirleri arasında yer aldı Konya! Prof. Dr. Ekrem Buğra Ekinci 'Cezalı şehirler' başlıklı bir yazı yayınlamıştı. Yazıda, Cumhuriyet döneminde cezalandırılan şehirlerden bahseden Ekinci’nin şu satırları hem ibretlik hem biz Konyalılara ders niteliğinde:

 “İki defa patlak veren ve zor bastırılan Konya isyanı, bu şehrin kara listeye alınmasına sebebiyet vermiştir. Türkiye'nin en büyük vilâyeti Konya'da bulunmazken; Konya’nın kazâsı kadar şehirlerde sivil havaalanı vardır. Üstelik Konya'da devlete ait fabrika yok denecek kadar azdır. Yani devletten yeterince destek alamamıştır. Bugün bile Konya’daki fabrikaların tamamı hususi sektöre aittir. Sağ iktidarlar da, zaten Konya çantada keklik diyerek yatırım yapmamıştır. Yani Konya, Bursa gibi, kendi kendine zengin olmuştur. Ayrıca Konya’daki heykelin yüzünün istasyona, sırtının ise şehre dönük oluşu, bazılarınca Atatürk’ün şehre küskünlüğü olarak tefsir edilmiştir.”

Okudunuz değil mi?

Bakın Atatürk heykeli için dilden dile dolaşan o meşhur efsane bile nasıl konuşuluyor!

Heykel demişken yukarıdaki satırlara bir bilgi daha ekleyeyim. Cumhuriyet’in ilk heykeli, 3 Ekim 1926’da İstanbul Sarayburnu’na dikilen üç metrelik Atatürk heykeliydi. Üstelik Mustafa Kemal 1927 yılına kadar İstanbul’a ayak dahi basmamıştı. Tahmin edin ikinci heykel nereye dikildi?

Evet, Konyalılar doğru bildiniz. Ülkedeki ikinci Atatürk heykeli, 26 Ekim 1926’da Konya’ya dikildi. Ve birileri üzerine şu cümleyi kurdu ‘Cumhuriyet’in ilanından önce –güya- ‘İslamcı’ bir ayaklanmaya sahne olan Konya’nın seçimi, devrik payitaht şehri İstanbul’un seçimi kadar bilinçli şekilde yapılmıştı!’

Artık yeter demenin vaktidir. Tarihi seyirler 100 yılda devreder derler. Konya’da bir avuç cahil tarafından yapılan bu isyanların üzerinden tam 100 yıl geçti. Atatürk heykeli dikileli de tam 95 yıl oldu.

Yahu artık bu olumsuz algıdan kurtulmanın vakti gelmedi mi?

İstasyonsa mesele!

Malum yeni YHT Garı tamamlandı. Madem heykelin istasyona bakması istenmişti. Haydi, o zaman yönü yeni YHT Garı’na çevirelim. Latife bir tarafa heykel meselesi sembolik olsa da halledilmesi gerekiyor. Bu yön değiştirmenin her anlamda hayat bulması gerekiyor.

Biz şehir olarak hazırız. Bu küslüğü aradan kaldıralım. 100 yıl… Dile kolay! 100 yıl küslük mü olur Allah aşkına.

DEDEMLİ KONUTLARI BİLE DERT OLDU

Mesele Konya olunca; olumsuzluk üretmek için ‘hıyarım var diyene tuz alıp koşan’ bir kitle var diyoruz da inanmıyorlar. Bazıları içimizde olsa da çoğunluğu hiç görmediği şehrimizi; ulusal medyanın pompaladığı negatif algılarla tanımış insanlar.

Bu olumsuz algıda kuşkusuz yukarıda anlattığım hususların da etkisi var.

Bu şehrin muhafazakâr yapısını kabullenemiyorlar.

2 gün önce Konya Büyükşehir bir haber geçti. Bozkır Barajı’nın açılmasıyla sular altında kalacak Dedemli Mahallesi, TOKİ tarafından Meram ilçesine taşınıyor. Her yönden harika evler yapılıyor. Dedemli halkı yapılan evlerden memnun. Arazinin bol olduğu bir alan insanlara tarım yapmaları için fırsat da verilecek. Son fotoğraflarını görünce birçok insan gelinen noktayı takdir ediyor. Lakin bazı klavye kahramanları oturduğu yerden projeyi karalıyor. Nazi kampı diyen de var komünizm algısı üreten de… Mimari yapısını dillerine dolamışlar. Dedemli halkı yerine laf üretiyorlar. ‘Konyalılar buna layık zaten’ gibisinden küçümseyici alaycı ifadeler gırla...

Eleştiri çok önemli. Hakkaniyet ölçüsünde düzgün niyetle konuşanlara sözüm yok. Lakin aşağılık bir üslupla Konya’ya ve Konyalılara hakaret edenlerle uğraşmak gerekiyor. Buna bir dur demek lazım!

Önerim şu: Bununla ilgili bir dernek kurulabilir. Konyalı veya Konya’yı seven hukukçu ve sosyal medyayı kullanan gönüllülerden oluşan bir şehir derneği. Bu alanda güçlü olursak olumsuz algıları da yıkabiliriz. Birkaç insanın çabası ile bu iş olmaz. Topyekûn mücadele gerekiyor.