Evet, en nihayetinde bugün pazartesi günkü notlarımızın son ara başlığına geldik.

Bayram notlarımızı hafta başında sizlerle paylaşırken son notumuzda şöyle idi;

“Milli takımımızın muhteşem Fransa galibiyeti dolayısıyla Konya’nın milli uğuru ve gururu… (Amma Konya’da oynanan ve kaleciler hariç 10 yedekle çıkılan Fransa maçında Ömer Ali Şahiner’i kadroya almayarak aklı sıra Trabzonlu gençlere kendince kıyak yapan(!) Şenol Hoca’ya da bir çift sözümüz olacak bu bölümde)”…

……………..

İzlanda yenilgisi hiç hesapta yoktu. Ve yukarıdaki satırları da Fransa zaferinin ardından Şenol Hoca’ya sitemimden dahası kızgınlığımdan yazmıştık.

İzninizle durumu biraz açalım da o günden bu yana not yazanları da aydınlatmış olalım.

Milli takımımız Fransa karşısında üç beş kişinin dışında kimsenin inanmadığı bir zafere imza atarken Konya ve Konyalılar olarak bu tarihi maça da ev sahipliği yapmanın gururunu yaşadık.

Bu Konya olarak bizim hakkımız mıydı? Evet sonuna kadar hakkımızdı.

Maçın sonuna gitmeden birinin de hakkını vermemiz gerekir.

Yaklaşık 41 yıldır bu sektörün içindeyim. Yıllarca Konya’ya uluslararası düzeyde bir ümit milli maçın verilmesine dahi hasrettik. Ama o günlerden bugünlere geldiğimiz zaman en üst düzeyde A milli takım seviyesinde Milli maç denildiği mi artık Türkiye’de Konya akıllara geliyor. Konya milli maç oynanması gereken şehirlerarasında ilk üç alternatif il arasında yer alıyor.

Peki, Konya buraya nasıl geldi?

Bu işin ilk adımını attıran, anahtar konumundaki isim Mehmet Baykan’dır.

Mehmet Baykan ismine Konya’da bir kişi iyi derken biri mutlaka kötü der. Kötü demese de dudak büker. Niye dudak büker? Bunun da açıklaması yoktur.

Ama burası Konya işte. Biz buyuz. Biz kendimizden başka kimseyi sevmeyiz. Eğer kazara menfaatlerimiz için birilerini sever gibi olsak da zaman içerisinde onu da sevmeyiz. Bu da bu toprakların hikmeti ve bu topraklarda yaşayan bizlerin imtihanı olsa gerek.

Neyse Ahmet, Mehmet, Nuri fark etmez, biz buyuz.

Sayın Baykan akıllı bir karar ile Konya’yı terk edip Ankara’ya adımı attı. 

Mehmet Baykan, Ankara’da inanılmaz bağlantılar kurarken İstanbul’da hiç kimsenin hayal dahi edemeyeceği bugün için akıl sır erdiremeyeceği bağlantılar ile büyük gücün sahibi oldu. Ve her geçen gün bu gücünü arttırdı.

Burada bir şeyin altını çizelim de yanlış anlaşılasın bu iş sadece sporla sınırlı kalmadı.

Belki millet o günlerde işin fark etmedi, belki hâlâ da işin burasını düşünmüyoruzdur da hatırlar mısınız Sayın Baykan İstanbul’da 3.bölgeden milletvekili adayı oldu. Ve orada öyle bir oy aldı ki vekilliğin kapısından döndü.

Baylar, bayanlar lütfen dikkat İstanbul diyoruz. Hani bugün Türkiye, Konya dahi İstanbul’a seçimlere kilitlendik yaaa Sayın Başkan o İstanbul’da o oyu alıyordu. Bu işler her baba yiğidin harcı değildi. O günlerde Konya olarak bizler Kaşınhanı, Medrese, Aydınlık, Hacıkaymak, Abditolu derken adam İstanbul’da öttürüyordu.

Bakın Reis kaç spor bakanı değiştirdi. Her bakan değişiminde Konya’nın yarısı Baykan gitti gidiyor diye heyecanlandı. Sonuç!!!

İşte Milli takım maçlarının Konya’da oynanmasında kilidi açan isimdir Sayın Bakan.

Haaaa bunda bu stadyumun yapılmasında kendisine karşı çıkan parti teşkilatına rağmen yaptıran, hatta eski stadyumun yerini TOKİ’ye peşkeş çektirmeyen Tahir Akyürek’in de emeği vardır.

Tabii Konyaspor taraftarının, Konyalı sporseverlerin milli coşkusu, anlayışı, sevgisi, aşkı da işin kaymağı olmuştur.

Fransa maçını izlerken maçın son dakikalarına girerken Şenol Hoca’ya çok ama çok kızdım (Ben kızdım diyeyim sen ne demek istediğimi anlayın)

Yahu kardeşim maç Konya’da oynanıyor. Türkiye ve milli takımı yönetenler artık almış kabul etmişler ki, Konya milli maçlar için “Uğurlu şehirdir” demişler. (Seve….seve…)

Bu maça kadar Konya’nın bir evladı milli formayı da girmiş kendisini de kabul ettirmiştir.

Ey Şenol Hoca sen Konyalı Ömer Ali Şahiner’i kaleciler hariç 10 yedek arasına koymaz iken neyi, nasıl düşünüyordun?

Maçın 90.dakikasına giriyoruz memleketinden Trabzonlu gençleri maça dahil ediyorsun.

Pekiiii hadi gelin hep birlikte düşünelim.

Dakika 90. Fransa’yı tarihimizde ilk kez eziyoruz. Sahadan siliyoruz. Dünya yıldızlarını ayaklarımızın altında pas pas etmişiz. Şampiyon edesi ile sahaya çıkıp ağızlarında sakız ile topuk pası yapan o yıldız futbolcular bir saate bir de skora bakıp çarşafa dolanmanın peşinde iken Ömer Ali Şahiner ısınmak için bile taç çizgisinin yanında koşsa idi o stat ne olurdu? Soruyorum o stat ne olurdu? 

Bizi bilenler bilir. Trabzon’a Trabzonlulara ve Trabzonsporlulara hep büyük saygım olmuştur. 

Ama bu maçta Trabzon’un öz evladı milli takımımızın bu maçtaki başarılı teknik adamına bir Ömer Ali’mizi kadroya alıp 90. dakikada maça dahi almadığı için saygı duymadım.

Bu da böyle biline.

Akşamki İzlanda maçında millet olarak biz gülemedik sevinemedik. Ama Şenol Hoca da gülemedi ise belki birilerinin ahı tutmuş olabilir. Olur mu? Bir düşünün bakalım.

HADİ SİYASİ BİR ŞEYLERDE YAZALIM…

Bugün çok spor yaptık. Bayan okurlarımız ve sporu sevmeyen dostlarımız bugün bize kızdılar. O zaman pek kimsenin bilmediği ve hiç kimsenin yazmayacağı bir şeyi yazalım da bugünü noktalayalım.

Hani bizim Büyükşehir’den ilçe belediye başkanlarımıza, bakanlarımızdan vekillerimize SKM’lerimize kadar Konya İstanbul’da Binali Yıldırım için çalışıyorlar yaaa.

Dün İstanbul’dan bizimkiler yani bizim AK Parti ekibinden bir duyum aldım.  Çok üzüldüm.

Kim adına koca koca başkanlarımız adına.

İnşallah yanlış bir bilgidir.

Eğer doğru ise bizim Belediye Başkanlarımız orada İstanbul’da olduklarına dair her gün yoklama veriyorlarmış. Kağıda imza atıyorlarmış.

Bir şey demeyeceğim. Hâlâ doğru olduğuna inanmak istemiyorum.

Doğru ise de başkanlarım adına sizlerden özür dilerim. Vay benim güzel koca koca başkanlarım vayyyyyyyyyyyyy…

Hadi yahu kazanın gelin şu seçimi. Bundan daha kötüsü olur mu?

GÜNÜN OKKALI SÖZÜ

Yaradılış gereği yapılamıyorsa imkansızdır.

NE ZAMAN ADAM OLURUZ?  

Yağmurlu havalarda yürüyen vatandaşlarımızı yağmur suları ile ıslatmadığımız zaman daha iyi ADAM oluruz.