Çocukluğumun geçtiği mahalle “İhsaniye Mahallesi” idi.

Bu mahalle “Büyük İhsaniye Mahallesi” ve “Küçük İhsaniye Mahallesi” diye ikiye ayrılmıştı.

Bilâl Uğur, Osman Sabuncu, Nuri Kadayıfçılar, Suha ve Suavi Aytaç, Konya İdmanyurdu’lu Varol, Mustafa Tarhan, Ali ve Faruk Koçak, Sadettin, Necati, Mustafa Tosun, Bahaddin Sadıklı aklıma geliveren mahalle arkadaşlarım.

Karayolları Kooperatifi öncülüğünde yapılan ve Eski Bando Bölüğü ile Sayar Camisi’nin karşısında CEM 15 Apartmanı’nın dördüncü katında ikâmet ediyorduk. Bir de Muhacir Pazarı’nda iki katlı ve bahçeli güzel bir evimiz vardı. Bu evimizi müteahhide verdikten sonra Cem 15 Apartmanına tekrar taşınmış idik.

Semtler ve mahalleler arası futbol müsabakaları yapardık. Kendi formalarımızı kendimiz hazırlardık. Kışlık atletleri alır ön ve arkasındaki arma ile numaraları; kazanda kaynattığımız ve içine vişne ile toz boya karıştırarak yaptığımız bu formalarla toprak sahada maç yapardık. “İhsaniyespor” ile “Cem 15spor” arasındaki futbol müsabakası büyük ilgi görürdü. Ben kaleci ve bek olarak güzel maçlar çıkarırdım. İhsaniyespor’da iyi oynayan arkadaşlar vardı ve daha çok onlar kazanırdı. Çok faul yapan ve adı “Sarı Selim”e çıkan arkadaş devamlı faullü oynardı. Hakem bâzan bu faulleri görmezden gelirdi. Maçlarımız yan baklavasına, ya Meram veya Ankara gazozuna olurdu.

Bu mahallede çok güzel anılarım var. “Çelik çomak” oyunundan tutun “misket”, “taş”, “saklambaç” ve “eşek” oyununa varıncaya kadar her oyunu doyasıya oynardık. Bundan da büyük bir haz alırdık.

O kadar çok acı ve tatlı hatıralarım var ki…

Zaman zaman bu hatıralarımı sizlerle paylaşmak isterim.

***

Geçen Selçuklu Salı Sohbetleri’nde, Adnan Arı kardeşimin girişimiyle İhsaniye İlkokulu’ndan arkadaşımla karşılaştım. O beni tanıdı. Facebook’ta bir arkadaşının benim yazımı paylaşması ve resmim ile Mustafa Balkan isminden yola çıkarak “yoksa bu Mustafa Balkan, İhsaniye İlkokulu’ndaki arkadaşım olmasın” diyerek beni tanıyor.

İşte o “acaba mı”ya son noktayı, Alaeddin Tepesi’nde koyduk.

Geçen Pazar günü Alaeddin Tepesi’nde buluşarak yarım asırlık hasretin acısını çıkardık. Saat 14:00’da başlayan çaylı sohbet tam üç saat devam etti. Konyaspor maçı olmasa bu sohbet akşam geç vakitlere kadar da sürerdi.

***

İhsaniye İlkokulu’ndaki anılarımızı tazeledik. Ben unutmuşum! Kıymetli okul arkadaşım Recai Ünal (Karahasanoğlu) hatırlattıkça, hatırladım. İlkokul ile Karma Ortaokulu yıllarım İhsaniye Mahallesi’nde geçti. Ben Beyşehir Eşerefoğlu İlkokulu’nda 2.sınıfa kadar okumuş, rahmetli babamın Konya’ya göçmesiyle ilkokula İhsaniye İlkokulu 3.sınıftan itibaren devam etmiştim. Bir ara 5. sınıfı Barbaros İlkokulu’nda okumuş (o okula öğrenci kazandırmak adına)fakat mezuniyet karnemi İhsaniye İlkokulu’ndan almıştım.

1967’den itibaren Konya’ya ayak basarken 1969-1970 Öğretim Yılı’nda ilkokulu bitirip Konya Karma Ortaokulu’na kaydımı yaptırmıştım.  1967'de ilkokul 3'ten itibaren aynı sınıfta okuduğumuz çok kıymetli sınıf arkadaşımla birlikte Alaeddin Tepesinde sevinçten adeta uçtuk a dostlar. Okul öğretmenimizin adının “Mehmet Demirtaş” olduğunu bana arkadaşım Recai hatırlattı. O hazırlıklı gelmişti. Eski okul karnesini ve ne zaman kaç adet aşı yaptırdığımızı falan gösterdi.

Karnesine baktım hep “pekiyi” ve “iyi”lerle dolu idi. Derecesi de “Pekiyi” idi.

AZİZİM DİYOR Kİ…

Birbirimizi seneler sonra bulduktan sonra karşılıklı olarak hiç bırakmak istemedik. O Aliağa-PETKİM’den elektrik teknikeri olarak emekli olmuş. İki emekli arkadaş olarak hasret giderdik. Ama sohbete bir türlü doyamadık.

Bu buluşma yarım asırlık bir buluşma idi. Bir daha buluşmak üzere ayrıldık.

Ve bu buluşmaya Alaeddin Tepesi ile çağlayan sular ve içtiğimiz çaylar tanıklık etti.