Hangi Müslüman’a sorsak, Cennet ve Cehennemin varlığına inandığını söyler.

Müslümanlar ayrıca ahiret hayatına da inanır.

Peki o zaman bu insanlar bu kadar cesareti nereden buluyor ki, ahiret hayatı yokmuş gibi davranabiliyor?

Bu insanlar çok mu cesurlar, ya da “inandık” dediklerinde yalan mı söylüyor?

Kötülük yapmak isteyenler, şehir kameralarından korktukları kadar Allah’ın kameralarından korkmuyorlar.

Kötülükleri önlemek için her insanın başına bir polis dikmek mümkün değildir.

Herkesin polisi kendi vicdanı olmalıdır.

Yaptığı her şeyi kendi vicdanına danışmalı, kendi nefsinde onay alamayacağı şeyleri yapmamalıdır.

Onca yaşadığımız çirkinliklere vicdanları onay veriyor ki, düşünce eyleme dönüşüyor.

Bu çirkinlikleri, bırakın Müslüman olmayı, hangi dine mensup olursa olsun, hatta dinsiz olsun, insanım diyen hiç kimsenin yapmaması gerek.

İnsanın insan yanında haşerat kadarı değeri yoksa, insanlığımızı sorgulamamız gerekmiyor mu?

Toplum vicdanı yaşanan bu insanlık dışı olaylarda rahatlamak istiyor.

Beş yaşında hunharca öldürülen çocuğun anası, babası ve yakınları çocuklarının geri gelmeyeceğini biliyor. Ancak faillerin en ağır cezayı almasını isterken haksız mı?

Toplumu infiale sürükleyen bu ve benzeri olaylarda kamu vicdanını rahatlatmak için, insan bile diyemeyeceğimiz o mahluklara idam cezası verilmesi kahir ekseriyetin ortak düşüncesidir.

“İdama karşıyım” diyerek fikir beyan eden “entel aydın bozuntularının” televizyonlardaki savunmaları, bu sapık düşüncelerini de “insan hakları” ile tarif etmeleri toplumu daha da germektedir.

Daha önce de yazılarımda dile getirmiştim. Ben şiddet yanlısı bir insan değilim. Kurbanımı dahi kesemeyecek kadar da yufka yürekliyim. Ancak bu insanlıktan nasipsizlerin yaşamalarını da istemiyorum.

O entel aydınlara sormak isterim:

O çocukların ana-babalarının yüreğindeki yangını nasıl söndürmek düşüncesindesiniz? O çocukların ve ailelerinin “insan hakkı”na neden şaşı bakıyorsunuz?

Empati yapmak o kadar mı zor?