Yıl 1915. Bir millet düşünün herkes sımsıkı kenetlenmiş, düşman askerine geçit vermemek için ölüme koşmaya hazır. Bir an bile nefsi duygular beslemeden, gıybet etmeden, sadece vatanını kurtarmak için, şehitlik mertebesine erişebilmek için ölüme koşan bir millet.

Onların tek üzüntüsü geride bıraktıkları sevdikleriydi, bir daha secdeye varamayacak olmalarıydı.

Yıllar geçti bu yüce milletin torunları, bizler, nasıl bu hallere geldik.

Yurdun dört bir köşesinden okullarını ve ideallerini erteleyerek vatan müdafaasına koşan ve o kınalı başlarını bu mübarek topraklara siper eden atalarımızı bizler nasıl unuturuz!

Çanakkale’yi ve Çanakkale’nin bize anlattıklarını sadece 18 Mart’ta hatırladığımız için belki de bu haldeyiz. Birlikte cephede secdeye varabilmek arzusu ile koşuşturan, birlikte şehitliğe koşan atalarımızın, her köşe başında gıybet eden, dedikoduyu dilinden eksik etmeyen, Ümmet-i Muhammed’ i düşünmeden nefsi duygularla hareket eden torunları olduğumuz için belki de bu haldeyiz.

Oysa Çanakkale öyle bir destandır, öyle bir ders kitabıdır, öyle bir öğüttür ki bizlere. Kıymetini bilmiyoruz.

Unutmayalım ki 1915’te cephede yürütülen savaşlar, 2015’ te evlerimizin içerisinde yürütülüyor. Her gün elimizden düşürmediğimiz telefonlar üzerinden yürütülüyor. Zamanın vebası olan internet üzerinden yürütülüyor.

Tarihiyle sadece övünen bir millet olmayı bir kenara bırakıp, tarihini bilen ve tarihinden aldığı dersle geleceğine yön veren bir millet olmak, bir gençlik olmak dileğiyle.