Konyaspor’un gündemi hızlı değişmeye başlayınca rutine dönene kadar yazı yazmanın mantıksız olacağını düşünerek, en uygun zamanın bugün olacağını düşündüm. Artık transfer dışında pek hareketli günler geçirmeyeceğiz gibi en azından yeni sezona kadar.

Nereden başlayalım? Türkiye kupası finali mi, kazandığımız kupa mı, sonrasında yaşananlar mı? Yoksa hepimizin bildiği fakat gidişine alışamadığımız Kocaman mı? Bir de Mustafa Reşit Akçay var. Aslında tefrika tarzında 4-5 yazı yazmayı da düşünmedim de değil, sonunda tek yazıda karar kıldım.

Tarihimizde bir ilk olan final için, daha büyük bir ilk olan kupayı almak için Eskişehir’e doğru yola çıktık. Her zamanki gibi güzel karşılanıp maçımıza girdik. Şehrimize yakıştığı gibi güzelce takımımıza destek verdik, işin psikolojik boyutu ağırlıklı olmak üzere Başakşehir’i alt ettik. Aykut Kocaman giderayak adeta etinden sütünden yararlanma adına bu güzelliği de yaptı dersek yanlış olmaz. O kadar karakterli bir davranıştı ki bu bir sonraki sezon çalıştıracağı takım aldığı bu kupayla Avrupa’ya direkt olarak katılamıyordu, Fener yatar diyenlere inat kendine yakışanı yapmıştı. Öyle ya şampiyonluk yaşamamış hiçbir takım iki sene üst üste Avrupa kupalarında grup oynama başarısı gösterememişti. Kocaman yapmıştı üstadım yapacağını, daha ne yapacaktı ki.

Gideceğini biliyorduk ya, tıpkı ölümü bildiğimiz gibi biliyorduk, başımıza gelmeden acıtmıyordu canımızı. 31 Mayıs Konya için milli bayram ilan edilirken 2 gün sonra derin bir yas yaşayacaktık. Hücum futbolu oynatmıyor, zevk vermiyor diyenler mi kazanmıştı şimdi, yoksa hepimiz mi kaybetmiştik. Gitmeden bıraktıkları bile aslında yazılacak bir kitap konusu olabilirdi. Gelişimine katkı sağladığı oyuncu grubu, aradan geçen sürede takım olmuştu. Tam da en güzel yerinde zirvede bıraktı kocaman yürekli güzel insan, hayran olduğum sistemi kelimelerle anlatamayacak kadar mest ederken beni, yanımda oturan adamın homurdanarak ‘’Hıh dön kaleciye aferin” demesi arasındaki uçurum tutmaya yetmedi aslında kralı burada. Bundan sonra Ay-yıldızlı yeşil beyaz formayı şerefli bir şekilde sırtına geçiren her futbolcuya baktığımızda Aykut Kocaman’ı göreceğiz aslında.

Aykut Kocaman… Düşük maliyet, kaliteli oyun, gelişim gösteren oyuncu grubu ve başarı tüm bunların aynı anda sağlayan ülkede kaç teknik patron var ya da bırakın ülkeyi dünyada kaç tane, başarılı bir ömür geçirmen dileğiyle, gitme kal diyemedik…

Aykut Kocaman elinizden gittiğinde siz eğer Abdullah Avcı’yı alamıyorsanız ki alamazsınız alacağınız hoca proje bakımından Mustafa Reşit Akçay’dır küçük birkaç istisna ile yalnız.

Erken davrandığı dallanıp budaklandırmadığı için, ender aldığı tebriklerden biri yönetime gelsin. Mustafa Reşit Akçay almak kadar önemli olan bir şey varsa eğer, önüne bir proje koyup o proje dahil olunacak oyuncu grubunu seçmek ve bu seçimi kendisine bırakmak derim. Osmanlıspor, Avrupa’da başarı sağlamasındaki en büyük etkenlerden biri ilerideki 4 oyuncunun çok iyi silah olması kanat beklerinin iyi olması ve kalecinin sağlam olması diyebilirim. Şimdi kale konusunda sıkıntı yok, elde tutabilirsek kanat beklerimiz de güzel geriye kalacak hocanın seçeceği muhtemelen kariyerinde İngiltere-Fransa-İspanya görmüş oyuncu ağırlıklı 4-5 transfer diyelim. Şimdi siz başarı istiyorsanız kıvırmadan bu oyuncuları alacaksınız yok biz ortada dolaşalım bir hafta 4 atalım öteki hafta 5 yiyelim diyorsanız transferleri kendinizde yapabilirsiniz ama iskeleti bozmamak kaydıyla.

Defansif becerisi ön planda olan bir takımdan tamamen kontraya dayalı bir sisteme geçmek biraz sancılı ve sert olabilir, lakin hocaya güven ilk şartımız olsun. Bu takım sistem değişiminde ya çok agresif bir takım olarak çıkar ya da tek kulvarda gidecek bir takım ortaya çıkar. 3 kulvarda da iş yapmak mı istiyorsanız eldekileri tutun kalitelileri transfer edin ve hocaya güvenin…

 Günün sözü; Ziyalar, Yılmazlar, Hikmetler şöyle dursun bizim eskiden ümitlerimiz Kocaman’dı şimdi Akçay’la bahar gelsin. Giden ağamdı inşallah gelen de paşam olur…