Konya’nın, insanı kendine doğru çeken sihirli bir yapısı var. Öyle olmalı ki, Konya’ya bir gelen bir daha gitmek istemiyor. Herkes, kendisinden bir parça buluyor. Belki de Mevlana’nın “Gel” çağrısına kayıtsız kalamıyoruz, ne biliyorsunuz.

Konya’ya ilk hicretimin tarihi 1976. Bir de Konya’nın damadı olunca olduk mu Kahramankonyalı? Pişman da değilim çok şükür. Ben Konya’dan razıyım. İnşallah Konya da benden razıdır. 

Mimarlık öğrencisi olarak Konya’ya Kahramanmaraş’tan geldiğim yıllarda bekâra, hele de öğrenciye kiralık ev vermezlerdi. Haklı gerekçeleri de vardı aslında. Ben, ev bulma konusunda sıkıntı çekmedim. Çünkü o yıllarda Konya Müftüsü (Allah rahmet etsin) İsmet Karaokur hemşehrim olduğu için O’nun kefaleti yetiyordu. O Muhterem insan bizim hamimizdi. Başımız ne zaman sıkışsa yanımızda İsmet Hocam olurdu. O kadar ki, bana eşimi istemek için de dünür başı olmuştur.

Lafı biraz uzattık galiba. O yıllarda herkesin bir İsmet Hocası yoktu. O yıllardan gelelim bu yıllara.

O zaman öğrenciye ev vermeyen bazı Hacı emmiler paranın kokusunu alınca, artık tercihen öğrenciye ev vermek istiyorlar. Evli kiracıya 500 liraya vereceği evi öğrenciye iki katına kadar verebiliyor. Getirisi daha çok olduğu için de öğrenciler tercih edilir oldu. Öğrenciler de bu memleketin çocuğu onlar da bir şekilde bir yerlere sığınacaklar. Onlar da haklılar. Ama bu durumda evli insanlar mağdur olmaya başladılar. Peki öyleyse, orta yol nasıl bulunacak? Öğrenciler de evsiz kalmamalı, evli insanlar da mağdur olmamalı.

O zaman ne olacak? Belediyeler kolları sıvayacak. 

Belediyeler, özellikle de Büyükşehir Belediyesi öğrencilere uygun evler üretmeli. Bir kişilik de olmalı, beş kişilik de. Öğrencilerin ihtiyacı olan her şey düşünülmeli. Dayalı döşeli, güvenliği, sosyal donatısı, spor aktivitesi, eğlence ihtiyacı, velhasıl yok yok olmalı. 

Öğrenci nüfusu için 90 binden, 100 binden bahsediliyor. Bu, büyük bir rakam. Hele bir de yeni üniversitelerden bahsediliyorsa, bu haberlere de alkış tutmak yetmez, “Kuru boş gadan alim” olmaz. Bunun gereği de yapılmalı. Gelecek öğrencilere de iyi bir ev sahipliği yapılmalı değil mi? 

Ailelerin ve öğrencilerin bir arada olmasından zaman-zaman sıkıntılar da yaşanmıyor değil. Bu rahatsızlığın da çözülmesi için Belediyeler gayret sarf etmeli. Öğrenci kardeşlerimizin barınma ihtiyacının karşılanıyor olması, ailelerin de kiralık ev bulma sıkıntısını bir nebze olsun rahatlatacaktır. Kiraların rayiç bedellerini öğrencilerin barınma zorunluluğu değil, realiteler belirlemeli.

Öyleyse belediyeler, haydi göreve.