Rabbim bu evrende yarattığı hiçbir şeyi boşu boşuna yaratmamış. Hepsini de yerli yerinde kullansınlar diye insanın emrine vermiştir. İnsana bahşettiği organlar ise tabir yerinde ise bir fabrikalar zinciridir sanki. Her biri Onun ayetidir aslında. Verdiği her şeyden de bizi sorumlu tutacaktır mutlaka. Organlarımızın mükemmelliğini bir organımız işlevini yitirdiği zaman daha iyi anlarız. Dil de aralarında anlaşsınlar diye Allah'ın verdiği nimetlerden biridir. Zira hayvanlar koklaşa koklaşa, insanlar ise konuşa konuşa anlaşabilirler.

Hayatım boyunca Rabbimin verdiği bu lisan sayesinde anlaşamadığım, kendimi ifade edemediğim insanların sayısı bir elin parmaklarını geçmez. Ne onlar beni ne de ben onları anlarım. Çoğu zaman "Kellim kellim, lâ yenfeu" olur tüm konuşmam. İstediğim kadar dil dökeyim, istediğim kadar örnek vereyim, maalesef bir arpa boyu yol alamam. Zira bu nimet, onlara kendimi anlatmada kifayetsiz kalmaktadır. Kimdir bana kök söktüren bu tipler? Müsaadenizle bunları irdelemeye çalışayım sayfamın geri kalan kısmında.

*Bana, düşünceme, fikrime, zikrime ve tipime ön yargılı olanlar… Kendi düşüncesinden başka bir düşüncenin doğruluğuna inanmayan; kendi zekasına, kafasına aşık olduğu için gözleri kör olanlardır bunlar.

*Düz mantık, düz kontak ve Aristo mantığına sahip olanlar… Espri, mizah, şakadan anlamaz bu tipler. Kelimelere takılır kalırlar. Maksadı anlayacak ne kapasiteleri ne de çapları vardır. Bunların hayatında mecaza yer yoktur. Ne dediğini anlasalar bile maksuda giden kelimelere takılıp kalırlar. Ahmak insanın özelliği vardır bunlarda. Parmağın gösterdiği yere değil parmağa bakarlar hep. Sonucunda da sadece parmağı görürler. İyi niyetli olmaya iyi niyetliler ama bakış açıları Harici mantık olunca seni bir kâfir ilan etmedikleri kalır. Kelimeler etrafında döner dururlar. Seni elfazı küfür gördükleri bir sözcüğünden dolayı kafir ilan ediverseler mutluluklarına diyecek yoktur. Dünya kadar yazdığın ve söylediğin sözünü görmezler. Cümlelerinin içerisinden seçtikleri bir kelime ile avlamaya çalışırlar seni. Tek kurtuluşun, “Arkadaş ben bu kelimeyi kullanmakla hata yaptım, iyi ki uyardın, Allah sizin gibi bir dostumu gönderdi, sayenizde düzelttim. Allah beni affetsin” desen tevazu görünümlü kibirleri tavan yapar.

*Savunmacı tipler… Konuşmana karşı hep savunma mekanizmasını geliştirdikleri için suçluluk psikolojisi içerisinde saldırır, suçlar dururlar seni. Beyni akıllarına değil, midelerine bağlıdır bu tiplerin.

*Seni dinler gibi görünen tipler… Hayal alemindedirler, sadece karşında kafasını sallar, ya da put gibi dururlar.

*Kuyruğuna bastığın tipler…Çünkü menfaatlerine ve beslendikleri damara basmışsındır.

*Alıngan tipler…Her söylediğinden hiç akla gelmeyecek mana çıkartan ve kendine çeken aklı evvellerdir. Bunlara konuşurken yüz hattından veya sana sordukları alakasız sorulardan anlayabilirsin seni anlamadıklarını ya da yanından çekip gidip senden uzaklaştıkları zaman anlarsın.

*Kinci tipler…Yıllar geçse de sende gördükleri bir hareketinden dolayı altlarına kırmızı halı da döşesen seni görünce kin moduna geçer, hep öyle yaşarlar.

*Anlamadığını/anlayamadığını kabul etmeyen tipler…”Efendim ben şunu kastetmiştim, sanırım anlatamadım” desen, hemen “Biliyorum, anlamaz olur muyum?” cevabı hazır olanlardır.

Bir elin parmaklarını geçmez dedim de gördüğüm kadarıyla beni anlayamayan ya da kendimi anlatamadığım insan tiplerinin sayısı  baya da çokmuş. Hasılı, aklıma gelen bu tipleri görünce yine de bunları suçlamam. Suç, bana bahşedilen dilde değil, benim anlatamayışımdadır derim çoğu zaman. İmtihanım der, yoluma devam ederim. Mümkün olduğunca uzak durmaya çalışırım. Ama çoğu zaman burnumda bitiyor böyleleri.

Allah beni ve sizi, anlayanlarla karşılaştırsın.