Trabzonspor ile oynanan maçta hem kilit bir oyuncusu Traore’yi hem de son dakika yenen gol ile karşılaşmayı kaybeden temsilcimiz haftayı puansız kapatırken elde var oyun diyerek umutlu bir şekilde lige başlamıştık.

Süper kupa maçı sonrasında hatasından halen dönmeyen PFDK, 5 maçlık cezayı ya onayacak ya da sessiz sedasız bir çıkar yola girecekti. Fakat takımımız, ne olursa olsun Gençlerbirliği maçında taraftarımızdan yoksun olarak oynayacaktı. Konyaspor’un büyük tribün grubu Nalçacılılar önderliğinde, cezalar bizi yıldıramaz sloganıyla takıma moral verme açısından onları meşaleler ile karşılama, tribünde olamasak bile kalbinizdeyiz mesajı vermeye yetiyordu sanki.

Konyaspor kadro istikrarını koruma adına 3 resmi maçta da ufak dokunuşlar dışında aynı kadro ile sahadaydı. Bu defa değişen isim, ayağı kırılan Traore yerine Musa Araz’dı.

Gençlerbirliği karşılaşmaya başladığında akıllarındaki plan, orta alanı kalabalık tutup, önde baskı kurmak ve Rantie’ye uzun toplar atıp defansın dengesini bozmak olarak şekillenmişti. Duran top olursa Khalili ile değerlendirmek, Ahmet İlhan ve Serdar Özkan ile bindirme yapıp yine öndeki tek oyuncu olan Rantie’ye topu ulaştırmaktı.

Fakat bu sistemin son örnekleri ancak Ümit Özat’ın top oynadığı dönemde olduğunu belirtmekte fayda var. Hele hele Konyaspor gibi bir takıma karşı bu sistem ile başarıyı sağlayacağını düşünmek, bizi iyi çalışmadıkları anlamına geliyor.

İlk 45 dakikada Konyaspor neredeyse hatasız ve mükemmel top oynadı. Saha içinde öyle bir uyum vardı ki sanki yıllardır beraber oynuyorlar ve gözü kapalı paslar atıyorlardı. Sahada her şey güzeldi ama sessizdi, bir de taraftar olsaydı kim bilir neler olurdu.

Ali Çamdalı ve Mehdi akınları yönlendirirken, henüz beklediğimiz düzeyde olmasalar bile Fofana ve Ömer Ali de şekillendiriyor. Hele ki oyun sıkıştığında kanat değiştirmeleri yok mu bir ara ağzım açık izledim. Tabi ki anlatacaklarımız bu kadarla sınırlı değil. Defansif beklerimiz öyle uyumlu bindirmeler yapıyor ki gördüğünüz üzere birinin açtığı ortaya öbürü noktayı koyuyor. Lucescu’nun Fatih Terim gibi Konyaspor’a ön yargı ile yaklaşacağını düşünmüyorum ki hemen arkasında Eren olacak.

Bir de on numara mevki oyuncusu olmasına karşın hem fiziki hem çalışkanlığı ve gösterişten uzak sıra dışı oyunu ile Miloseviç kilit oyuncularımızdan diyebilirim. Fakat bu hafta en çok fark yaratan oyuncumuz acaba mı, sorusuna adeta, hayırdır biz buradayız cevabını veren Musa Araz var.

İkinci yarı Ümit Özat’ın B planı görme imkanı bulamadık ama B planı olmadığını gördük. Çok forvetin çok gol attığı yıllarda çok geride aslında. Böyle bir takıma yapılan bu hamle intihardan farksızdı. Fikstür bakımından Fenerbahçe ve Trabzon ile yapacak olmaları süper ligde ilk hoca değişiminin Ümit hoca olabileceğini gösterir nitelikte. 

Musa normalde merkez orta saha oyuncusu. Zorda kalırsanız ön libero ve hatta bu hafta olduğu gibi on numara mevkiinde oynayabilecek oyuncu. Bu hafta attığı usta işi goller şöyle dursun takımda da hiç sırıtmadı dersek yalan olmaz. Maçın hemen başında ters ayağı ile kaçırdığı gol ise katıksız solak olduğunun göstergesi.

Şu anda takımımız adına saha içinde işler iyi gidiyor. Yeni transferler ile bambaşka bir takım olacağımıza inancım tam. Sonuç olarak; sezonun İlhan Cavcav sezonu olması ve skoru 53’te 3-0 yapan ekibimiz tarihi farka gidecekleri bir maçta oyunu belki de rahmetli başkanın yüzü suyu hürmetine rölantiye aldı.  Burada hocayı belki eleştireceğimiz tek yer Moke ve Filipoviç yan yana nasıl durur görebilirdi. Vedat hamlesi ise her an hazır ol sana da bu sezon şans vereceğim mesajı olabilir. Futbolumuzu Avrupa ülkelerine pazarlama esnasında taraftarsız maçlar hiç hoş gözükmüyor. Sanırım elinde kumandasıyla tezahürat yapılmasını istiyorlar. Çünkü ülke olarak taraftar kıtlığı çektiğiniz bir dönemde suçsuz insanları cezalandırmak başka türlü açıklanmasa gerek. Verilebilecek en uygun ceza ise kalan cezai süreyi deplasmanda çekmektir.

Maçın Sözü;  futbol taraftarsız çok güzel görünümlü enfes yapay bir pasta gibi, görüntü var tat yok.