Çözüm Süreci’nden kalma o kadar çok artık var ki, geri dönüşüm kutusuna atsan fayda etmez.

Yahu neler oluyor?

Bu artıkları kim yiyor?

Nagehan Alçı’ya alıştık artık dokunulmazlığı milletvekili misali.

Peki ya diğerleri?

Kendi topuğumuza mı sıkıyoruz yoksa?

Vallahi canım çok sıkkın, iki kelime yazacak mecalim yok.

*

Biz çok unutkan bir milletiz.

Hatırlatmak için eline kalemi alanlar da unutuluyor.

Gerçi unutulmayı göze alarak bu yola çıkıyoruz.

Kimimiz saha muhabirliği ile kimimiz kamera başında kimimiz köşe yazılarında…

Yerel ulusal hiç fark etmez.

Bir kişiyi kazanmak asıl maksadımız, gerisi verdiğimiz mücadelenin hediyesi…

*

Aslında köşe yazıları yazarak araştırmacı gazeteciliğe de adapte olmuş oluyoruz.

Toplumun nabzını yokluyoruz, haberleri harmanlıyoruz, makalelerden alıntılarımız oluyor.

Hepsi ne için peki?

Türkiye’ye ihanet edenleri unutturmamak için.

Ve bundan sonra köşe yazılarımda bir cümle de olsa gündemin manşetini yazarak yazılarımı sonlandıracağım.

*

Çözüm Süreci artıkları istediği kadar meydanlarda olsun, devletin öyle bir arşivi var ki attıkları adım bir gün elbet karşılarına çıkacak.

Kime yaramış ki bu süreç?

Türkiye’yi yaralamaktan başka ne işe yaramış da artıklarını hala ısıtıp ısıtıp önümüze getiriyorsunuz?

Bir kelime etsen sana on cümle ile saldırıyorlar.

Azaldığımızı zannediyorlar ama çoğaldığımızın farkında değiller.

*

İnanın zihnimi o kadar çok yoruyor ki gündem, cımbızla içindeki temiz haberleri ayıklamaktan yoruldum.

Son zamanlarda hırs dolu kelimeleri kalemime alamaz oldum.

Neden bilmiyorum ama tek bildiğim ne olursa olsun kalemimi elimden bırakmamak…

Bütün küfürlere, tehditlere, pisliklere rağmen.

*

Çözüm Süreci artıkları sahnede, 2019’un eylülünde…

Bakalım önümüzdeki eylüllerde bugünleri arayacak mıyız?