“Bir sessiz çığlık gibi kaybolur vatan evlatları…

Bozkurtların bile haberi olmaz bazen.

Sessizlik o kadar karanlıktır ki, o gece, kaplar bütün ormanı.

Hüzünlü bir veda, bir hıçkırık sonra yine yola koyulur bozkurtlar…

Arkalarına bile bakmadan.

Çünkü onların hedefi HİLAL, onların hedefi YILDIZ.

Onların hedefi AYYILDIZ.”

Demiş üstat…

Bu satırları yazarken kalbimdekileri, parmaklarına dökmüş resmen.

Kalemine sağlık.

*****

Bozkurtlar veda etmekten hiç hoşlanmazlar.

Hıçkıra hıçkıra ağlarlar,  sevdiklerinden uzakta olmanın hüznü düşer çehrelerine.

Ne olursa olsun arkalarına bakmazlar.

Bakamazlar.

Bakmayı akıllarından dahi geçiremezler.

Çünkü onların sevdaları gölgesine sığındığı nazlı yâridir.

Göklerde nazlı nazlı dalgalansın diye, ayak parmaklarından saçının her teline sarıp sarmalasın nazlı yar diye ardına bakmaz bozkurtlar.

*****

Kalpleri paramparçadır, gelen vurmuş giden susturmuştur.

Vurgunluğu da suskunluğu da bağrına basmışlardır.

Bir gün aynaya baktıklarında saçlarına düşen akları görmek için; ömrüne ömür katmak isteyenleri bile kırarlar, üzerler…

Bu öyle bir sevdadır ki, yuva nedir yavru nedir hayalini bile kuramazlar.

Belki de yaşadıkları hayat, bu alın yazısına hazırlamıştır onları.

Kim bilir.

*****

Geçenlerde Konya’daki şehitliğe gittim.

Kimsesiz, ıssız…

Yakıştıramıyorum ben Konyalılara bu durumu, sadece bayramlarda ve özel günlerde mi aklınıza geliyor şehadet şerbetini içenler?

Onların hedefi AYYILDIZ idi, peki bizim vefamız bu hedefin neresinde?

Her bir Mehmetçik’in mezar taşındaki forograf karesine baktım tek tek.

Hepsinin gözlerinde aynı buğu…

*****

“Bahar çiçek açar dalda, ömür geçer hep bu yolda.

Benim gönlüm değil malda

Güzel seni çok özledim, üç ay oldu yol gözlerim.

Hakikattir bu sözlerim.”

Onların özlemleri mahşerde idi.

Onların hedefleri AYYILDIZ idi.

Onların sevdası bir başka idi.

Ve biz…

Biz bu vefasızlıkların içinde kaybolmuş gittik.