Evet defalarca yazdım ve yazmaya devam edeceğim.

Nüfusumuzun %12’si engelli. Sorunlar sıkıntılar çok.

Eğer bir de engelli bir çocuğa sahipseniz ve ilk defa böyle bir şey ile karşılaşıyorsanız cidden işiniz zor.

İlk defa bebeği olan anneye bile, büyük anneler, komşu anneler çok kişi bebek bakımında, eğitiminde destek verir.

Peki engelli çocuğa sahip anneye kim destek verir? Engelli çocuğunun dilinden anlama, onun sağlık, eğitim ile ilgili ihtiyaçlarını karşılaması konusunda anne nereden nasıl destek alır? Bunların hepsi meçhul.

Evet bu konuda destek alınacak yer, Aile Sosyal Politikalar Bakanlığı.

Engelli bireyler hastaneden rapor alıyor ve bu raporda engel grubu ve engel yüzdesi belirleniyor.

Bakanlığa soruyorum. Hastaneden aldığım rapor doğrultusunda, engel grubu ve engel düzeyine göre sen bakanlığında benim engelli çocuğum ile ilgili bir dosya açtın mı?

Ben soruya cevap vereyim. Hayır.

Peki benim çocuğum ile ilgili dosya açmadıysan, elinde benim çocuğuma dair hiçbir bilgi yoksa bana nasıl ulaşacaksın?

Zaten öyle bir derdimiz yok ki, sen engelli çocuğa sahip isen, beni bulursun, sorumsuz isen zaten bulamazsın, eğer bulursan da ben senden bir ton evrak isteyeceğim, seni terleteceğim, sonra sana istediğin konusunda destek vereceğim gibi yapacağım.

Peki ben cahil aileyim, ben cahil baba ve anneyim. Hiçbir şeyden haberim yok ve sorumsuzum. Benim engelli çocuğumun suçu ne dediğinizde?

Efendim bu beni ilgilendirmez sizin cahil olmanız çocuğunuzun da kaderi o zaman çocuğunuzda ne eğitim, ne sağlık ne de bakım ihtiyaçlarından yararlanamayacak demek olmuyor mu?

Neticede engelli ile ilgili birçok kaynak var ama kaynağı kullanacak, idare edecek ilgililer yok.

Ya ne olur yapamadığınız işlerin koltuklarında oturmayın. Size rica etmiyorum yalvarıyorum o koltuklar o makamlarda görev almayın. Çünkü bu çocukların ve ailelerin sorumluluğunu vebalini alıyorsunuz.

Kışın Mersin’den bir aile gelmiş. Kızları 13 yaşında beyin felçli.

Birilerinin aracılığı ile bana ulaştılar. Engelli kız çocuğu çok tebessüm ediyor, söyleneni az çok anlıyor ama aile çok yetersiz ve eğitimsiz.

Çocuk 13 yıl boyunca hiçbir eğitim almamış, hiç sağlık takibinde bulunulmamış. Beyin felçli kızımızı bir engelli okuluna yerleştirdik daha sonra dost doktorlar sayesinde kontrollerini yaptırdık.

Dün de Kahramanmaraş’tan 30 yaşında genç bir baba iş dolayısıyla bana ulaştı. 12 yaşında otistik oğlu var ve aynı sıkıntıları o da yaşıyor. Kahramanmaraş’ta imkanlar kısıtlı diyor.

Çocuğu için Ankara’ya yerleşmeyi düşünüyor. 3 çocuk kısıtlı bütçe ne yapacağını şaşırmış durumda.

İllaki birileri birilerine tesadüf ulaşarak mı işlerini çözecek. Adamı olan mantığı burada da mı devreye girecek?

Şimdi sitemimi ya da koltuk sahiplerinin üzerindeki sorumluluğu daha iyi anladınız sanırım.

Başka bir sorun da aile eğitimi.

Çocuğu istediğiniz kadar eğitin, topluma kazandırın, aile eğitimi verilmiyorsa her şey boş.

Neticede yapılacak çok iş var ama o ceylan dersi koltuklar o kadar güzel ki, onlara sarılmaktan işe sarılan yok…