Elbette deplasmanda alınan bir puan her zaman için iyidir denilebilir. Ama saha şartlarını, tribünleri, sakatları ve maç içerisindeki gidişata baktığınız zaman “Konyaspor bu maçı kazanmalıydı” diyoruz.

Her şeyden önce maça çıkarken Konyaspor kağıt üzerinde isim isim rakibinden beş gömlek üstün idi.

Başlama vuruşu ile birlikte denk kuvvetlerin mücadelesi şeklinde geçeceğini zannettiğimiz maçta rakibin 10 kişi kalması ile ibre artık tamamen bizim lehimize dönmüştü. Çünkü ev sahibi takımın defansı çok ağır ve dağınık, orta sahası bilinçsiz idi. Akhisar’da oyun tamamen Gekas’ın üzerine kurulmuştu. Kaleci Oğuz bile topu Gekas ile buluşturabilmek için degaj yapıyordu.

Öyle ki rakip bizim ceza alanına sadece Gekas ile girmeye çalışırken biz en zayıf hücumlarımızda bile üç dört oyuncu ile rakip ceza alanında idik.

Konyaspor defansta hatasız gibi görünürken orta alanı çok hızlı geçiyor ve oyunu da rakip ceza yayının üstüne yıktığı zaman ağır hareket etse de tank gibi Akhisar’ı eziyordu.

Oyunu istediği gibi yönlendirebilen yeşil-beyazlılar zaman zaman kanat topları ile ağırlıklı olarak da kaleyi direk görebilen yerlerde kısa ama ayağa sağlam toplarla sallanıp duran Akhisar defansı ile bilya boncuk gibi oynuyordu.

Tamam girilen yüzde yüzlük pozisyonlarımız vardı.

Direkten dönen topumuz, kaleci Oğıuz’un şans topları belki bir yerde maçın kader anları idi. Ne var ki kazanmanız gereken maçta bunlara sığınmak gaflet olur. Çünkü sezon başındaki performansından çok uzakta ve düşüşte olan Akhisar artık yürüyecek direnci bile gösteremiyordu. Buna rağmen Akhisar da pozisyonlar buldu. Onların da bir topu direkten döndü. Onlar da boş kale yerine meşin yuvarlağı dışarıya attılar.

Sonuçta her şeyi ile rakibinden çok üstün olan, futbolcuları ile ağır basan Konyaspor her şeye rağmen bu maçı kazanmalıydı.

Bir puan iyi mi ?

Kesinlikle iyi…

Üç puan ise ilaç gibiydi.

Sonuçta maçı kazanma adına her türlü değişikliği ve varyasyonu yapan Aykut Hoca da kazanamadığı için üzgündür diye düşünüyorum.