Müslüman olmadan önce genellikle göçebe halinde yaşayan Türkler için 751 yılında Talas Irmağı yakınlarında yapılan meşhur Talas Savaşı bir dönüm noktası olmuştur. Çinlilere karşı savaşmada Müslüman Araplarla birlik olma temasları esnasında İslam'la tanışan Milletimiz, Talas Irmağı kıyılarında yudumlamaya başladığı iman şerbetiyle, var olan yiğitlik ve kahramanlık ruhuna o tarihten itibaren başka bir mânâ katmıştır. İşte o günden beri bağrına sevdası düşen Allah yolunun korkusuz hizmetkârı olmuş, neyi var neyi yoksa bu uğurda feda etmiş, özellikle hür olarak yaşaması için gerekli olan vatanını kutsal saymış asil ve necip bir millettir.

Aynı zamanda bu millet her zaman darda olan mağdur ve mazlumların yanında yer almış hayırsever bir millettir. Kimi zaman da bu hayırseverlik duyguları suistimal edilmiştir.  Tarihinde kendisine yapılan ihanet ve haksızlıklara karşı sabretmiş, yutkunmuş, mecbur olmuş ve savaşmışsasavaşmanın da bir edebi olduğunu dünyaya öğretmiştir. Yaptığı savaşları kalleşçe ve arkadan vurmakla değil, mertçe, yiğitçe yapmıştır. Sustuysa eğer, sadece daha büyük yaralar açılmasın diye susmuştur. Yoksa haksızlık karşısında asla susmamış, davasından asla geri adım atmamıştır.

Bizim milletimiz sevmek için acele etmez. Uzun süre izler, bekler, tartar, ölçer, biçer; ondan sonra karar verir ve sever. Ama sevdimi de tam sever, gönülden sever, sevdalı gibi sever. Ve sevdiğine sahip çıkar, gadre uğratmaz, uğrunda malını canını feda eder.

Muhakkak her sevdanın bir bedeli vardır. Bu coğrafyanın Vel Âdiyat atlarının nal sesleri ile ve korkusuz ordularının tekbirleriyle İslam yurdu yapılması, belki de kıyamete kadar hiç bitmeyecek bir bedelin ödenmesini başlatmış, hiç dinmeyecek bir savaşın tarafı olmamızı bize zorunlu kılmıştır. Biz zannetmeyelim ki Ehl-i Salip Çanakkale geçilmez deyip de bırakıp gittiler. Hayır, onlar hâlâ kendileri için ata yurdu olan Anadolu'yu tekrar Bizans yapmak azmiyle, şimdi cepheleri ve cephaneleri değiştirerek sürdürdükleri bir savaşın içindedirler.

Allah için seven, Allah için öfkelenen bir millet, ancak asil bir millettir. Vatan namustur, vatan sevgisi imandandır, imanı olan vatana ihanet etmez. Bu millet ekmeksiz, aşsız, susuz kalmaya tahammül etmiş ama bayraksız, ezansız ve vatansız kalmaya asla tahammül göstermemiştir. Çiğnetmemiştir namusu olan vatanını ve asla çiğnetmeyecektir.

Bizim milletimizin âleme meydan okuyan tarihî manifestoları vardır. Mesela Malazgirt Ovasında bir Cuma günü beyaz kefenini giyip de Müslüman Türk yurdu yapmak için Anadolu'ya yönelen Şanlı Alparslan ve onun şanlı ordusunun kazandığı Malazgirt Meydan Savaşıyla Bizans'a meydan okuduğu 1071 Malazgirt Manifestosu bunların belki en başında gelir.

Daha sonraki yüzyıllarda en büyük manifestosu Bizans’ın başşehri olan Konstantiniyye (İstanbul) nin Fatih Sultan Muhammed Hânın "ya İstanbul beni alır ya da ben İstanbul'u alırım" dediği fetih manifestosudur. O müjdelenmiş büyük komutan Allah'ın Peygamberinden (s.a.v) aldığı kutlu müjdeye râm olmak için akıl almaz hesaplar yapmış, çok büyük maddi ve manevi planları gerçekleştirerek Feth-i Mübine ulaşmıştır. Aslında milletimizin her ferdinin içinde bir Alparslan, bir Selahaddin-i Eyyubî ve bir Fatih ruhu yatmaktadır. O ruhu besleyecek kültürümüzü Milli Eğitimimizde geliştirmeliyiz.

Şimdi bir tebşir gibi dillerde söylenen 2023 ve 2071 manifestolarıdır.  Necis milletler eliyle kirlenmiş, karartılmış bu dünyayı aydınlatmak için her şeye rağmen büyük ve yeniden güçlü bir Osmanlı Cihan Devleti sanki bir güneş gibi doğmaya başlamıştır.

Fatih Sultan Muhammed Han'ın nihai hedefi olan Roma'nın bir gün bu kutlu medeniyete katılacağı ve Evlad-ı Fatihan'ın rahle-i tedrisi önünde hidayete ermek için diz çökeceği yıllar yaklaşmaktadır.

Allahın dinine hizmet etmiş, Allah'ın katında hatırı olan ve bundan dolayı Allah'ın himayesini hak etmiş bu Milletin asla sırtı yere gelmeyecektir. Nice seferler toplanıp da kalleşçe saldıran hainler; bilmeli ki bu Millet hiç eğilmemiştir, yenilmemiştir ve yenilmeyecektir..!