Aslında şehrimizdeki Mevlana külliyesinin fotoğrafını çekip gitmekte zordur Hazreti Mevlana’nın huzurundan…

Fotoğrafçı arkadaşlarla genel olarak uğrak yerimiz; ya öğretmen evi ya da camlı köşk çay evi.

Mutlaka camlı köşkte veya öğretmen evinde o güzel ortamda çayımızı içer, sonrada hep beraber kalkar, fotoğraf makinelerimizi elimize alır, genel olarak Mevlana’yı çekmeye gideriz.

O manevi havanın atmosferinde, Mevlana külliyesini çok keyif alarak çekiyoruz.

Bazen, gün batımına doğru, bazen yağmurlu havada, bazen sisli havada, bazen gece, çeker gideriz Mevlana’ya.

“Peki sürekli aynı mekanı çekmekten usanmıyor musunuz?’’? diye soracak olursanız Kesinlikle hayır, Mevlana da sizi oraya doğru çeken bir şeyler var, bizi (fotoğrafçıları) oraya çeken ilahi bir güç var sanki, mimariyi hazırlayanlar, o Mevlana’nın ruhunu yaşatırcasına bir güzellik sunumu yapıyor sizlere.

Kolay kolay ayrılamıyorsunuz o mekandan…

Peki, o mimariyle bitiyor mu çekme işi?

Tabi ki hayır; her cumartesi akşamları sunulan Mevlana sema gösteriler bir başka güzel fotoğrafçılar için.

O derin ney sesleri eşliğinde ve renk cümbüşünün raks ettiği o manevi havada, makinelerinizin ayarlarına kilitleniyorsunuz bir anda. 

Güzeli nasıl güzel yansıtabiliriz hesapları ile siz de başlıyorsunuz  makineyle dansa…

Bir yukarı, bir aşağı, bir geniş açı lens, bir tele lens, pozlama hesapları derken, çeke çeke bitiremiyorsunuz Mevlana sema gösterilerini.

Demiş ya, Hazreti Pir: ‘gel kim olursan ol gel’.

Fotoğrafçı arkadaşlarıma sesleniyorum: Gel kim olursan ol gel çek git…

Saygılarımla…