İnsan dediğin yorulur. Koşmaktan, çalışmaktan, hayatın peşinde sürüklenmekten… Ama en çok da uçmaktan yorulurmuş meğer. Evet, uçmaktan! Çünkü biz uçtukça fiyatlar uçuyor, kiralar havalanıyor, market etiketleri gökyüzüne tırmanıyor. Şimdi biraz durup dinlensek mi?

Bir zamanlar "uçuyoruz" dendiğinde aklımıza teknoloji, bilim, sanat ya da ilerleme gelirdi. Şimdi ise aklımıza sadece zamlar geliyor. Şehir içi ulaşımdan bahsedelim mesela… Birkaç yıl önce keyifle bindiğimiz toplu taşıma araçları artık lüks oldu. Eskiden bir hafta boyunca gidip geldiğimiz parayla şimdi tek seferlik biniş bile yapamıyoruz. Ama uçuyoruz ya, sorun değil (!).

Sonra kiralar… “Ev alma, komşu al” derlerdi eskiden. Şimdi “Ev alma, çünkü mümkün değil” demeliler belki de. Maaşların yetişemediği, insanların tek başına bir ev tutmayı hayal bile edemediği bir dünyada yaşıyoruz. Oysa uçtuğumuz söyleniyor! Ama biz sadece ev sahiplerinin fiyatları uçuruşunu izliyoruz.

Gelelim mutfağımıza… Hani şu eskiden dolup taşan, mis gibi yemek kokularının yayıldığı mutfaklarımıza… Artık marketteki etiketleri görünce iştahımız kesiliyor. Meyve-sebze fiyatlarına bakınca, eskiden “lazım mı, alayım mı?” diye düşündüğümüz şeyleri şimdi sadece uzaktan seyrediyoruz. Peynirin gramajı düşerken fiyatı yükseliyor. Simit almak bile "lüks tüketim" kapsamına girmek üzere! Ama uçuyoruz ya, karnımız aç olsa ne fark eder?

Bütün bunların arasında biz ne yapıyoruz? Daha çok çalışıyoruz, daha çok çabalıyoruz, ama yine de yetişemiyoruz. Çünkü biz kanat çırptıkça birileri daha da yukarı çıkıyor, biz yoruldukça birileri daha çok kazanıyor.

Belki de artık biraz durup dinlenme zamanı. Biraz soluklanıp etrafımıza bakma zamanı. Çünkü biz uçtukça, hayat daha da zorlaşıyor. Ve belki de asıl ihtiyacımız olan şey, uçmaktan çok, yere sağlam basabilmektir.