Ermenek’te kömür madeninde mahsur kalan 18 işçiden Tezcan Gökçe’nin annesi Ayşe Gökçe “oğlum yüzme bilmezdi, suyun içinde ne yaptı? Geceleri uyuyamıyorum. Ocağa gitme artık diye kaç defa söylememe rağmen beni dinlemedi” dediği sözleri okuyunca yüreğim dağlandı. Henüz somanın yaralarını saramamışken yeni bir kaza ile karşılaştık yine kara ölüm, kara kömür faciası. Hep  yoksulların kaderi midir kömür madeninde ölmek? Kömür diyarlarında dullar, yetimler bırakan bu ölüm çeşidi neden bizim kaderimizdir? Neden batı dünyasında bizlerin yaşadığı bu ölümler bu kadar çok değildir?

Çalışma Sosyal Güvenlik Bakanı Faruk Çelik açıkladı, “Benim gördüğüm bu madene ruhsat verilmemeliydi. Ocağı kapatacağımız zaman işveren 50 kişiyi devreye sokuyor. Sorumluluk hepimizde can önemliyse kapatırız. Ancak tehlike geliyor diyecek olan buradakiler. İşverenler işçiye 3 kuruş ödeyeceğiz diye işçiden 5 kuruşu kesiyor. Biz o parayı kesilsin diye vermedik.” 
Adeta çaresizlik itirafını okuyunca daha da üzülüyorsunuz.

Mehmet Tekin’in dizeleri kömür ölümlerini anlatır bizlere;

Emek yorgunuydu yüreğiniz.
Yüzünüzse kömür karası
Encam yundunuz
Yüzkarasını bize bırakıp
Apak yüzünüzle göçüp gittiniz…

Bu ocaklar neden gerektiği gibi denetlenmez, neden hep ocakların sahipleri iktidardaki partisinin adamlarıdır? Neden ocaklarda insanca bir çalışma ortamı oluşturulmaz? Neden kömür işçileri ölüme terk edilir? Neden kömür şirketinin kazancı işçilerin hayatından önemlidir?
Kara dehlizlerde  ölüme terk ettiğimiz emek işçileri ölürken bizlere seslenirler, “Bizler illegal ölüm kurbanıyız canan, karbon kokulu baretlerimizi yıkamayın, çizmelerimizi çıkarmayın. Kömür işçisini en iyi belki de şu fotoğraf anlatır. Yemekleri is kokar, is tadındadır, dinlenmeleri bile kara kaderleriyle aynıdır.
Bu Ermenek son olsun! Artık kömür patronlarının çıkarını işçi ölümlerine tercih etmeyin. İşçilere hani sendika verecektiniz? Ermenek’te hangisi sendikalı, vicdanlarınız kararmasın. Artık Türkiye ayda bir kömür işçisi ölümü yaşamasın. Bırakın fıtrat, kader masallarını. Ölümlere dur deyin! Görevinizi yapın, denetleyin, ölüm olunca ocağa koşmayın…