(El-Mer’ü me’a men ahebbe) hadîs-işerîfi, “Kişi sevdiği ile beraberdir” demektir. Allah dostlarını seven, onlarla beraber olur. Onlarla beraber olan küfür ve günah işlemekten korunmuş olur. Bu sevgi, seâdetin sermayesidir. Onları bulamayıp, kitaplarını okuyanlar da, şakî olmaz.

Hadîs-i şerifte şöyle buyuruldu: “İnsanların yaptıklarını yazan meleklerden başka melekler de vardır. Yollarda, sokak başlarında dolaşırlar. Allahü teâlâyı zikir edenleri ararlar. Zikir edenleri bulunca, birbirlerine seslenirler. Buraya geliniz, buraya geliniz derler. Kanadları ile, onları sararlar. O kadar çokturlar ki, göke varırlar. Kullarının her işini bilici olan Allahü teâlâ, meleklere sorarak: Kullarımı nasıl buldunuz, buyurur? Yâ Rabbi! Sana hamd ve senâ ediyorlar, senin büyüklüğünü söylüyorlar ve senin ayıplardan ve kusurlardan temiz olduğunu söylüyorlar, derler.

Onlar, beni gördüler mi? buyurur. Hayır görmediler, derler. Görselerdi, nasıl olurlardı? buyurur. Daha çok hamd ederlerdi, derler. Onlar, benden ne istiyorlar? buyurur. Yâ rabbi! Cennetini istiyorlar, derler. Onlar, Cenneti gördüler mi? buyurur. Görmediler, derler. Görselerdi, nasıl olurlardı? buyurur. Daha çok yalvarırlardı ve daha çok isterlerdi. Yâ Rabbi! Bu kulların Cehennemden korkuyorlar. Sana sığınıyorlar, derler. Onlar Cehennemi gördüler mi? buyurur. Hayır görmediler, derler. Görselerdi, nasıl olurlardı, buyurur. Görselerdi, daha çok yalvarırlardı ve ondan kurtulmak yoluna daha çok sarılırlardı, derler.

Allahü teâlâ, meleklere, şâhid olunuz ki, onların hepsini afv eyledim, buyurur. Yâ Rabbi! O zikir edenlerin yanında, filan kimseler zikir etmek için gelmemişlerdi. Dünya çıkarı için gelmişlerdi, derler. Onlar benim misafirimdir. Beni zikir edenlerle beraberim. Onların yanında bulunanlar da, zarar etmezler, buyurur.” Zikir, Allahü teâlâyı anmaktır. Zikir, evde, iş yerinde, mabette, sokakta, ayakta, otururken, yatarken, dille ve kalple, her hâlükârda Allahü teâlânın hatırlanmasıdır.

Zikir, edep ve izân dâhilinde olmalıdır. Her an Allahü teâlâ anılmalı ve bir an olsun unutma gafletinde bulunulmamalıdır.

Diğer taraftan Allahü teâlâyı sevenler, Allahü teâlâ ile beraberdir. Çünkü hadîs-i şerifte, “İnsan, sevdiği kimse ile beraberdir” buyuruldu. İnsanın aslı, rûhudur. Rûhun beden ile birleşmesi, Allahü Teâlâ ile olmasına biraz mani olmuştur. Bedenden ayrılıp, bu karanlık yerden kurtulunca, Rabbi ile beraber ve Ona yakın olur. Bunun için, “Ölüm, sevgiliyi sevgiliye kavuşturan bir köprüdür” buyuruldu. Nitekim Ankebût sûresinin, “Allahü teâlâya kavuşmak isteyene, o vakit, elbette gelmektedir” meâlindeki beşinci âyeti, Onun âşıklarına teselli olmaktadır.

Allahü Teâlâ, bizlere sevgi hazinesine sâhip olmayı nasip eylesin.