Haziran ayının ilk haftasında uluslar arası boyutta çevrenin önemi dile getirilmektedir. Peygamber Efendimiz (salllalahü aleyhi vesellem), “Ümran yerde yaşayınız.” buyurmaktadır. Yani imkan dâhilinde mamur, imarlı, sosyal ve dini ihtiyaçları temin edecek yerde yaşayınız demektir. Zarûret gereği tarım üretimi için kırsal bölgelerde de yaşanılabilir. Bunun yanısıra İslâmiyet, canlı ve cansız varlıkların her safhasına ışık tutmaktadır. Kıyamete kadar da her meseleye çözüm getirecek mahiyettedir. . Resûlü Ekrem (sallallahu aleyhi vesellem)’in Hz. Mâriye validemizden doğmuş olan oğlu Hz.İbrâhim, hicretin 10.yılında Rebiülevvel ayının 10. salı günü16 aylık iken vefât etmiştir. Oğlu İbrahim defnedilince, Peygamber Efendimiz kabrin üzerinde yumru bir taş görmüş ve bu taşın alınarak yerinin düzeltilmesini istemiştir. Sahabe-i kirâm, “Yâ Resûlallah! Bu taşın kabrin toprağına gömülü vaziyette olmasının ne zararı vardır?” diye sorunca. Peygamber Efendimiz de, “Göze çirkin gelen, kalbe de çirkin gelir.” buyurmuştur. Peygamber Efendimizin bu sözü, 15 asır önceden çevre bilincini müslümanlara kazandırmıştır. Dahası adetâ Peygamber Efendimiz, adeta asr-ı saadette bugünkü “Çevre Bakanlığı” nın temelini atmış ve kurucusu olmuştur. Bir küçük taş parçasının bile çevreye çirkin bir görüntü verdiği duyarlılığına sahip olan Peygamber efendimiz, çevre bilincini en mükemmel şekilde dile getirmiştir.

İslam’da doğal kaynakları koruyucu bir yöntem olarak, kaynakları israftan kaçınarak yerli yerince kullanma teşvik edilmiştir. Doğal dengenin ve doğal çevrenin korunmasının önemine işaret eden pek çok âyet-i kerîme bulunmaktadır. Yine çevreyi koruma ve gelecek nesillere aktarma doğrultusunda, bitkilerin ve hayvanların korunması, ağaç dikmenin özendirilmesi, çevre temizliğinin teşvik edilmesi, hava, su ve toprak kirliliğinin önlenmesi konusunda da İslam dinin getirdiği ilkeler yer almaktadır.

İslamiyette tabiatın, Yaratıcı’nın varlığına işaret eden unsurlar taşıdığı hatırlatılarak, ona insanların varlığını sürdürmeleri için taşıdığı önemin ötesinde anlam yüklenmiştir. Müslüman âlimler tabiata sahip olduğunun ötesinde anlamlar yükleyerek, Kâinat Kitabı olarak görmüşler ve Yaratıcıyı tanımanın anahtarı olarak değerlendirmişlerdir. Kısacası, Kurân-ı kerimde tabiatın estetik boyutuna ve belli düzenle yaratılmışlığına vurguda bulunulmuş ve bu düzenin korunması ve geliştirilmesi sorumluluğu insana verilmiştir. Çevre bilinci oluşturmak ve çevrenin içselleştirilmesi amacıyla doğal çevreyi koruma inanç ve ibadetlerle ilişkilendirilmiştir.