Bizim tarihimizde ise, ne kahramanları saymak, ne de isimlendirmek mümkün değildir. Belki ona bütünüyle “Kahramanlar tarihi” demek daha uygundur. Selçukludan Osmanlıya, Ertuğrul’dan Fâtih’e, Yavuz’dan Kanuni’ye, hangi birini saysak…

Arada kaynamasın Ulubatlı, Sultan Yıldırım, Akşemsettin, Şeyh Edebali… Gücenmesin sayamadıklarım… Destanları yazılırken Mohaç’ta, Çanakkale’de kahramanların seremonisini, ay-yıldızın gölgesinde görürsünüz.

Batılı, ciddî bir tarihimiz olmadığını söylese de, utançlarından… Haçlı meydanlarında tapınak şövalyelerinin ezilmişliğinden, ezikliğinden, bezginliğinden bahsedemezdiler ya… Şöyle Selahaddin’in gözlerinin içine bakarak…

Onlar, kahramanlığın kavramını dahi kavramaktan acizler… Onca masumu vur, öldür, kaç! İşte son… Günümüzde yaşananları ve yakın tarihindeki akıl almaz merhamet yoksunlarını gördük ve okuyoruz. Vicdanın kanla sulandığı, sahte adalet ve sahte kahramanlığın ayyuka çıktığı bir son…

Gerçek kahramanlığı, ne doğu ne de batı, hiçbir zaman tanıyamadı. Zira nefsine gurur geldi diye, sırtına bir çuval un yükleyip, halkın içinde yürüyen devlet reisi; bir hamlede batının en güçlü ordularını tarumar eden bir kahramanın inancını, adaletini bir bilselerdi!

Evet, orduların başında cihanı ezip geçen; tahtına oturduğunda dünyaları idare eden; gece halvette zahit kesilen gerçek kahramanı tanımak için, hiç vakit kaybetmeden tarihimize bir konuk olsalardı. Tahtlarla, taçlarla başı dönmeyenleri bir tanısalardı.

Namus, haysiyet, hak, hukuk nedir ancak o zaman anlayabilirlerdi. Sıradağlar gibi dizilen kahramanları görürlerdi. Lakin işlerine gelir miydi bilinmez! Çocuk katillerinin işlerine gelip gelmediğini neden tartışırız ki?

Kahramanlık sadece savaşlarda değil, sosyal hayatta da görülür. Bir kediyi düştüğü çukurdan çıkaran, sokakta bulduğu paraya tenezzül etmeyip sahibine veren, insan yaşasın diye uzvunu düşünmeden bağışlayan kahramanları hiç gördünüz mü?

Dünya, bizde gördü, bizde tanıdı sevilmeden sevmeyi... Lakin ifade edemedik!

Selam ve muhabbetle…