Hepimizin dilinde olan, din kardeşlerimizin bildiği, genelde bilmesine rağmen günde üç öğün yemek yer gibi yediğimiz… Bazen yerken de hiç utanmadan, çekinmeden yediğimiz bir şeyden, ‘AMAN’ diyerek kaçındığımız duygudan “Kul Hakkı”ndan bahsetmek istiyorum… Bir başkasının hakkını yemek…

Müslüman olsun olmasın, maddi ya da manevi etik olmayan söz ya da davranış kul hakkına girer. Yalan söyleyip mal mı satmalı, yalancı şahitlik mi yapmalı, dedikodu yapıp iffetine mi laf söylemeli, hak ettiklerini sümen altı mı etmeli, görevde yükselmek için zulüm ya da işkence mi yapmalı… Belki de şimdi nicelerini ekliyorsunuz, size yapılan ya da sizin yaptıklarınız…

Peki ya tövbe etmek, karşıdakinden helallik dilemek tüm bu olanları düzeltir mi? Kamu davası diye duyuyoruz. Size karşı suç işleyen kişi yakalanıyor ve siz bir şekilde şikayetinizden vazgeçiyor ve “affettim” diyorsunuz. Siz vazgeçtim deseniz bile savcılık kuralları ihlal eden suçludan hesap sorabilmek ya da şikayet gücünü bulamayanların hakkını aramak için kamu davasına çeviriyor.

Seyit Küçükbezirci Hocam, “Seyit hiç kimseye hakkını helal etmiyor” dedi. Benim gibi düşünen biri daha vardı, duyunca hayret ettim. ‘Doğru mu!’ dedim. ‘Evet doğru’ dedi. ‘Niçin böyle yapıyorsunuz hocam’… ‘Benim affetmem neye yarar ki!!! Bir de Rabb var… O’nun onayı olmadan helal olamaz ki!!! Rabb kul hakkına ben karışmam diyor ama onayı da kendisine ait.’

Eşi Elmas da helal etmiyormuş. O’da Seyit’e helal etmiyormuş. ‘Suç varsa -ceza da var. İlahi adalet tecelli etmeli’ dedi.

Yüreğimizi rahat tutmak ve vicdani huzuru yaşamak varken, niye aksini yaparak zalim olmaya çalışıyoruz. Bazen yalakalık bazen hatırlı görünelim diye, haklının yanında durup destek olup hakkını vermek varken; haksızın yanında durup yemekten kaçınmadığımız Hak… KUL Hakkı…

Kul hakkıyla değil, vicdanınızın hakkıyla kalmanız dileğiyle…