ATEŞLE İMTİHAN

Yangının, tam ortasındaki bir coğrafyada hüküm sürüyoruz. Ateş hiç sönmüyor, söndürülmüyor, sürekli ateşe odun atılıyor. Yanıyoruz, kavruluyoruz.

Yetmiyor yeni stratejiler, yeni söylemler, yeni planlar, yeni kavgalar, yeni metotlar…

Mukaddeslik kisvesinde devleti tanımlamak ve buna uygun anlamlar yüklemek de günümüz modası. Tezgah kılıf ilişkisi…

TÜRKİYE CUMHURİYETİ DEVLETİ; içinde yaşattığı tüm değerlerin, kendisini ‘TÜRK’ gibi hissedenlerin kurduğu en yüksek organizasyonlardan biridir.

Türkiye Cumhuriyeti ‘mukaddes’ bir devlet değil, ona ‘mukaddeslik’ izafe ederek, fertlerine yaptığı/yapacağı zulmü peşinen farklı görenlerle beraber değiliz…

Bu devletin devletler ailesinde görünür destekçisi olmadığı gibi, görünmez hamileri de yoktur.

TÜRKİYE, kurtlar sofrasının görmezden gelemeyeceği kadar stratejik bir yerde, ayakta kalma mücadelesi veren genç bir devlet varlığını, dünya devletlerinin kurduğu anlaşma masalarına diplomatların lütfuna ve ince hesaplarına değil, bizatihi ateşle yoğurularak içinden geldiği tarihine borçludur.

Kurtlar sofrasında onu ayakta tutan kuvvet, tabi kaynakların zenginliği, insan malzemesi ya da zıt kutupların menfaat çatışması değil, tarihi birikiminin akıl almaz zenginliğidir. Bu tarihtir ki topyekun zaaflarımızın ve kudretimizin ana kaynağıdır.

Bu ateşle yoğrulma ya da ateşle yüz göz olma tecrübenin de ta kendisidir.

Biz ateşle yanmayı öğrenmişizdir.

Bu ateşin altını dün;

Asala’ya, PKK’ya üflettiler.

Mezhepçiliği kaşıdılar.

Akılları hapsettiler/kiraya verdirdiler.

Kardeşi kardeşe kırdırttılar.

12 Eylül’lerde, 15 Temmuz’larda

Devleti ele geçirmeye çalıştılar.

Yarın ne yapacaklar kim bilir?

Ateşin altına oduna devam.

Irak, Suriye, Kıbrıs, Balkanlar…