ATEŞLE YANMAK

Yangının tam ortasındaki bir coğrafyada hüküm sürüyoruz. Ateş hiç sönmüyor, sürekli ateşe odun atılıyor. Bizse sürekli yanmaktayız. Bu yetmezmiş gibi, bir takım yeni tanımlamalar, yeni söylemler, kavgalar, yeni modalar…

Mukaddeslik kisvesi altında devleti tanımlamak, ona bu tanım altında anlamlar yüklemek, günümüzün modası. Yapılanlara kılıf hazırlama tezgâhından başka bir şey değildir. Türkiye Cumhuriyeti Devleti, içinde yaşattığı tüm değerlerin kendisini Türk gibi hissedenlerin kurduğu en yüksek organizasyonlarından biridir.

Türkiye Cumhuriyeti “mukaddes” bir devlet değil, ona “mukaddeslik” izafe ederek fertlerine yaptığı ve yapacağı zulmü peşinen haklı görenlerle beraber değiliz… Bu devletin devletler ailesinde görünür destekçisi olmadığı gibi, görünmez hamileri de yoktur.

Türkiye, kurtlar sofrasının görmezden gelemeyeceği kadar stratejik bir yerde ayakta kalma mücadelesi veren genç bir devlet. Varlığını, dünya devletlerinin kurduğu anlaşma masalarına, diplomatların lütfuna ve ince hesaplarına değil, bizatihi ateşle yoğurularak içinden geldiği tarihine borçludur.

Kurtlar sofrasında onu hala ayakta tutan kuvvet, tabii kaynakları, insan malzemesi ya da zıt kutupların menfaat çatışması değil, tarihi birikiminin akıl almaz zenginliğidir. Bu tarihtir ki topyekün zaaflarımızın ve kudretimizin menbaanı teşkil eder. Bu ateşle yoğrulma, ya da ateşle yüz göz olma tecrübenin de ta kendisidir.

Biz ateşle yanmayı öğrenmişizdir.

Bu ateşin altını dün ASALA’ya üflettiler, bugün PKK’ya, mezhepçiliğe, yarın başka birilerine.

Kurtlar sofrasında oturmanın bedelini biliyoruz.

Kendimize acımanın dışında yapmamız gereken işlerin de farkında olmamız gerekiyor.

Daha çok okuyacak,

Daha fazla üretecek,

Daha fazla düşüneceğiz…

Daha iyi politika yapacak,

Daha nitelikli eğitim verecek,

Ve…

Bir akrobatın senkronize dikkatiyle önümüze konulan bütün problemleri aşacağız ve de aşmalıyız.

Bu minvalde;