Günler birbirine girdi. Pazartesi sendromu diye bir şey vardı mesela. Artık birçoğumuz için yok.

16 Mart’taki açıklamanın ardından 5.defa Cuma namazına gidemeyeceğiz.

Yazmak ya da söylemek birileri için belki çok kolay. Lakin ömrü boyunca tek bir Cuma kaçırmamış Müslümanlar var aramızda…

Bunun hüznü yok mu?

Ya Kâbe?

Allah’ın evi… Haftalardır mahzun durumda!

İnanın çok düşündüm. Hep derler ya nasılsanız öyle yönetilirsiniz…

Birçoğumuz Müslümanlıkta samimiyeti kaybettik. Koronaydı, kurguydu, plandı vs.

Allah’ın planının üstüne plan kuran olabilir mi?

İstedikleri kadar üst akıl vb. desinler. Öyledir zaten. Lakin rabbim izin vermeseydi onlar böyle bir şey yapabilirler miydi?

Yaşantımız, yaşayacaklarımıza maya oluşturur. Uyku uykunun mayasıdır mesela. Ne kadar uyusanız daha fazla uyuma isteği doğar.

Hareketli yaşam da öyle. Bir vakit bulsam, kitap okuyacağım, ders çalışacağım, şu işi bu işi yapacağım dediğiniz her şeyi o vakti bulduğunuzda asla yapamazsınız.

Şimdi birçoğumuzun boş vakti var değil mi? Hem de bolca?

Kafamızın gerisinde öteleyip durduğumuz, evdeki hangi projemizi son 1 ayda hayata geçirebildik?

Tıpkı bunlar gibi… Hayat mülahazamızı da hep öteleyip duruyoruz.

Doğrudur. Bu bela bizleri bazı günahlardan uzak tuttu/tutuyor. Lakin ciddi bir yönelişe vesile oldu mu derseniz, kendi adıma konuşayım hayır.

Dünyaya geliş amacımızı ve kulluk vazifelerimiz hep önceliklerimizin gerisinde…

Bugün çok farklı gündem konuları vardı sizlere yazmak için hazırladığım. Sokağa çıkma meselesinin kevgire döndüğünden, gıda meselesindekilere kadar…

Vazgeçtim. Durup düşünüp ‘1 dakika ya, ne oluyor’ diyeceğimiz günler yaşıyoruz.

Kimine göre 3. Dünya Savaşı kimine göre Nuh Tufanı…

İbret almadıktan sonra! Adını ne koyarsak koyalım.

Ellerimiz kollarımız bağlanmış halde. Koca dünyada hapis, masum mahkûmlar gibiyiz. İnfaz yasası çıkmış kime ne?

Ve bugün Cuma…

Şu İslam yurdunda bir vakit daha cemaatsiz eda ediliyor. Sonumuz hayrola…