Zamanın birinde başıboş bir deve varmış. Bir gün yalnız başına bir diyarda dolaşırken karşısına kurnaz bir fare çıkmış. Fare devenin yalnız olduğunu görünce "sana kılavuzluk edeceğim" deyip tutmuş devenin yularından...

Fare nereye çekiyorsa, deve oraya gidiyormuş. Heybetli devenin önündeki sıska fare, boyuna posuna bakmadan aslanlar gibi yürüyor, deveyi arkasından gittiği yere götürüyormuş.

Fare ve deve bir süre yol gittikten sonra bir derenin kenarına gelmişler. Devenin diz kapaklarına bile ulaşmayan su, fare için uçsuz bucaksız deniz gibiymiş. Deve, "ne bekliyorsun? Dağda ovada aslanlar gibi yürümesini biliyordun. Hadi dereyi de geçte göreyim" demiş. Devenin sözleri karşısında mahcup duruma düşen fare kıpkırmızı kesilmiş. Boyundan büyük işlere kalkıştığı için utanmış ve deveden özür dilemiş...

Hikayenin sonunda fare yaptıklarından utanıyor ve deveden özrünü diliyor. Peki ama sonra ne oluyor?

Ya fare deveye binip derenin karşısına geçecek, ya da deve farenin kendisine rehber olmayacağını anlayıp fareyi terk edecek.

Hadi devenin karşısına çıkan utanması arlanması olan, hatasını görüp özür dileyen mert bir fareymiş. Ya farenin yerinde kahpe bir sıçan olsaydı?

 İyisi mi deveyi yalnız başına kurda, kuşa, sıçana bırakmamak gerek.

Tutacaksın yularından, götüreceksin gittiğin yere. Ne sen deveden olacaksın, ne de deve senden...

Deve ile birlikte diyar diyar gezeceksin. Yolluğunu tam alacak, tedariğini tam yapacaksın. Adalet ve siyaseti ayrı kefelere koyacaksın. Hem deveye hem de gittiğin yerlere Hakk'ın müşahhas timsali Hz. Ömer (R.A)'in adaletinden dağıtacaksın.

Hz. Ömer-ül Faruk (R.A.) gibi adalet dağıtacaksın ama kılıcını da elinden bırakmayacaksın.

Allah (C.C.), çarşınıza pazar versin. Selametle...