Çağımız insanının yaşadığı sorunların başında gelen dünyevileşme manevi değerlere olan ilgiyi belirgin düzeyde etkilediği gibi manevi çöküntüye de yol açmıştır.

Bu durumun yansımalarını hayatın her alanında olduğu gibi milli eğitimde de görmekteyiz.

Milli eğitim; milletin, milli ve manevi değerlerini genç nesillere aktaran, aktarılan değerlerin yaşatılmasını sağlayan eğitimdir.

Geleceğimiz bu eğitimin ne ölçüde verilip verilmediğine bağlı olup tüm milletler, kendi milli eğitim sistemini oluştururken milli ve manevi değerlerin çocuklara kazandırılmasını öncelikli amaç olarak benimsemişlerdir.

Türk Milli Eğitiminin Genel Amaçlarında da “….Türk Milleti’nin millî, ahlâkî, insanî, manevî ve kültürel değerlerini benimseyen, koruyan ve geliştiren; ailesini, vatanını, milletini seven ve daima yüceltmeye çalışan yurttaşlar olarak yetiştirmek,” öncelikli yer almaktadır.

Devlet; milli eğitim politikalarını bu temel üzerine oturtmalı, tüm hükümetler programlarını bu temel üzerine bina etmelidir.

Türk Milleti’nin öz değerlerini koruması, devletimizin bekası, nesillerimize milli ve manevi değerlerimizin aktarılmasıyla daim olur.

Milli eğitim sistemimiz değerlerimizin aktarılmasında ne derece etkili; maalesef toplum olarak yaşadığımız bunalımlar sistemin amaçlarına uygun olarak işlemediğini bütün çıplaklığıyla ortaya koymaktadır.

Manevi eğitimin sadece okullara bırakılması yaşanan manevi bunalımın çözümünde yeterli olmadığı bütün çıplağıyla görülmektedir.

Onun için çocuğun eğitiminde etkili olan aile de sorumluluğunu yerine getirmek zorundadır.

Maalesef; dünyevileşmenin bir sonucu olarak veli taleplerinin bu yönde olmasından kaynaklı okullarımız manevi eğitim yerine sınavlara hazırlama merkezleri olarak çalışmakta ve bütün başarı değerlendirmeleri bu minval üzerine yapılmaktadır.

Aileler çocuğunun matematik öğrenmesi için harcadığı paranın ve emeğin ne kadarını manevi eğitimi için harcamaktadır?

Harcamıyor; bırakınız para ve emeği çoğunun umurunda bile değil!

-Öyle değil mi?

Manevi eğitimin temelinde din vardır.

Eğer, dinimiz İslam’ın insani ve ahlaki değerlerini; merhameti, sevgiyi, saygıyı, yardımlaşmayı çocuklarımıza küçük yaşlarda kazandıramazsak okulda verilen eğitim yeterli olmayabilir.

Temel olmadan bina olmaz!

Kimse kendisini kandırmasın, manevi değerler sistemli ve sürekli bir çabanın sonucunda kazandırılabilir.

Birbirimizin üzerine sorumluluğu atarak sorunları gideremeyiz!

Sistem eleştirisi yaparken birilerini, kurumları suçlayarak değil; hepimiz kendi sorumluluğumuzu, üzerimize düşenin ne kadarını yapmışız en azından ne kadar duyarlıyız muhasebesini yapmak durumundayız.

Maneviyat bunalımı sadece yaşadığımız toplumu değil; dünyayı da tehdit etmektedir.

Dünyada bu kadar insanlık dışı olaylar yaşanıyorsa bu yaşananlar maneviyat bunalımının sonucudur.

İnsanlık, tarihinin en bunalımlı, en vahşi ve en zalim dönemlerini yaşamaktadır.

Üzülerek ifade etmek istiyorum ki, Müslümanlar olarak da İslam’dan uzaklaşmanın acı sonuçlarıyla karşı karşıyayız.

Değerlendirmeyi ülkemiz özelinde ele alalım.

Temel değerlerimizden olan; saygı, sevgi, adil olma, kul hakkına hassasiyet gösterme, doğruluk, iyilik, hoşgörü, çalışkanlık, emeğe saygı, dayanışma, paylaşma gibi değerlerimiz insan ve toplum hayatında ne kadar kalmış azıcık düşünün?

Yanlış anlaşılmasın çocuklarımıza bilgi, beceri kazandırmayalım sadece maneviyat eğitimi verelim demiyorum.

Elbette ki, çağın şartlarına uygun olarak fen ve sosyal bilimlerde de en yüksek düzeyde eğitim vermeliyiz.

Tek yönlü eğitim başarıyı getirmediği gibi huzuru da getirmez.

Ülkemizin maddi ve manevi alanda kalkınması için devlet sivil toplum örgütleri işbirliği yapmak zorundadır.

Çünkü, devlet milli ve manevi eğitimin çocuklarımıza kazandırılmasında yetersiz kalmaktadır.

Devletimiz milli ve manevi değerlerimizin çocuklarımıza kazandırılmasını amaç edinmiş dernek ve vakıflarımızın faaliyetlerine katkı yapmalı en azından köstek olmamalıdır.