İnsan ne tuhaf bir varlık. Yaptığı tek bir hareketle yaratılmışların en şereflisi ya da en aşağılık olanı. Tek bir davranış, bir söz ya da anlık bir düşünce bile yeterli her iki seçenek içinde. Bi o kadar basit ve aynı oranda zor.

Fakat tüm bunların zeminini oluşturan bir şey varsa o da “idrak” bana göre.

Çünkü yaradılış gayesini, benliğini ve ruhunu idrak edememiş bir insan yer yüzünden nasıl bir kazanç elde edebilir?

Var olan sözde kazanç kişiye ne fayda sağlayabilir ki? Daha da açalım...

Tut ki kazandın ama hak yiyerek kazanma hırsıyla davanı şaştın.

Tut ki arttı rütben ama omuzlara basarak yükseldin.

Tut ki ziyadesiyle doldurdun cebini ama başkalarının cüzdanını boşaltarak.

Şimdi şapkamızı önümüze koyalım mı ne dersiniz?

Kazandıkların artınca sen arttın mı?

Rütben artınca sende fazlalaşan neydi? Cüzdanın dolarken sana ne kattı?

Onların hepsi birer nesneden öteye geçemez ve hiç birinin aslı sen olamaz.

“Kimim ben?” diye sordun mu hiç kendine. Aynanın karşısında hesap verdin mi yoksa yaptık bi hata deyip vicdanını mı süsledin?

Hata dediğin şeylerin nelere mal olduğunu dert edindin mi? Şu yerküreyi adımlarken benliğini de adımladın mı?

Sormamız gereken en mühim ve en çarpıcı sorudur bana göre. Muhasebeye çekmektir kendini. “Ben kimim?” sorusu en güzel yüzleşmedir. Sık sık sorulunca insanı kendine getirir. Çevrede gördüklerinin aslında özünde kendi ruhunda olduğunu hissettirir. Zor bi sorudur ama mühimdir.

Çünkü çıkarı uğruna ilkesini şaşıranlar, davasını unutanlar kendilerini sarp kayalıklardan bırakanlardan başkası değildir. Şimdi ayna karşında sorma vakti sahi “Sen kimsin?”.

Sevgi ve saygı ile...