İnanılmaz canı yanıyor insanın. O halleri gördüğünde utanıyor. İğreniyor. Öfkeleniyor.

Bu Covid belası insanlığımızı test ettiriyor bize.

Allah düşürmesin ama şu hastanelerin acil servislerine yoğun bakım ünitelerine bir bakın. Kimlerin ne halde olduğuna bir şahit olun…

Mal mülk mü, şan şöhret mi… Hiçbir şeyin kıymeti olmadığını iyice anlıyor insan. Bu savaşların, entrikaların, kendince yapılan stratejilerin bomboş olduğunu algılıyor.

Bu musibet bir bir yaşlılarımızı alıyor. Ölümler normalleşiyor.

Acil serviste 2-3 gün Covid nedeniyle tutulan hastalar, yoğun bakımlarda yer olmadığı için zor şartlarda bekliyor. Kulaklarınız bir duysa ya… O psikoloji ile neler neler söylüyorlar. ‘Beni buraya attılar gittiler’ diyenleri mi ararsınız, başkasının yakınından yardım dileyenleri mi?

Zaten işin en ilginci de bu değil mi? Bir bakıyorsunuz bazılarının yakınları acil serviste covidlilerin içine korumalarını alıp girebiliyorlar.

Bazıları ise yaşlılarını hastaneye attığını fırsat biliyor. Kendilerinden uzak olsun da ne olursa olsun modunda…

Duyunca gerilmemek elde değil ama anasının babasının cenazesine gitmeyen var. Bu varlıklar için öfkenin sınırı yok. Yazıklar olsun böyle evlatlığa…

Hadi elini değmeyeceksin arkadaş da bu kadar vefasız, insafsız, izansız olma.

Ölüm gelecekse hepimize gelecek. Tedbirini al. Takdirden kaçamazsın ki!

Allah’ın apaçık sözü yok mu: Rabbin, sadece kendisine kulluk etmenizi, ana-babanıza da iyi davranmanızı kesin bir şekilde emretti. Onlardan biri veya her ikisi senin yanında yaşlanırsa, kendilerine "of!" bile deme; onları azarlama; ikisine de güzel söz söyle. (İSRA 23.)

Vay, bu ayete rağmen o anasını babasını tiksinç şekilde görenlerin haline.

Hepimiz yaşlanacağız. Müslüman Türk toplumu olarak en önemli özelliklerimizden biri ana babaya olan bağlılığımız ve saygımız. Hem dinimizin hem örfümüzün gereği bu değil mi?

Gördüğümüz manzara tıpkı Avrupalı yaşlıların halini andırıyor. Emekli olur olmaz huzur evlerine gönderilen yaşlılar gibi…

Şöyle bir durun. Sadece 30 saniye son zamanlarda çevrenizde ölenleri düşünün. Ölümün sadece yaşlılara değil bizlere de ne kadar yakın olduğunu hissedin.

Burası Konya yahu… Konya! Her yerde olsa bu şehirde ana babasına ‘beddualar savurtacak’ kadar kızdıracak, yalnız kimsesiz hissettirecek bir insan çıkamaz. Çıkmamalı! Elbette bunları yaşatanlar günü gelince kat be kat fazlasını yaşayacak. Allah’ın adaleti neyi cezasız bıraktı ki bunu bırakacak!

Üzülüyor insan. Bir dostum epeyce yaşını almış babasının ardından ‘koca çınarım başımdan gitti’ diye sızlıyordu. Covid mikrobu 3-4 gün içinde babasını hayattan koparmıştı. Yaşı yok ki ölümün… Bir an daha birlikte olamadım diye ağlıyordu. Evlat var ana babası için ölür; evlat var atasından kaçar… Şu imtihan dünyasında ana babasının kıymetini bilen ve helalliğini alarak ömrünü tamamlayan evlat olmayı nasip etsin Rabbim…