ASELSAN’IN KONYALI ORTAKLARI BELLİ OLDU

Bugünkü köşe yazımı yazmak için bilgisayarın karşısına geçtiğim zaman ne yazacağımı, ne yapacağımı bilmiyordum.

Şaşkındım.

Çaresizdim.

Sanki kolum, kanadım kırıktı.

Başım, sırtım her yerim ağrıyordu. Oysa cumartesiden beri ağrı kesici içiyordum.

Öyle hüngür hüngür değil ama 48 saattir sessiz sessiz ağlıyordum.

Türk sporunun, atletizmin, basketbolun adam gibi adam, beyefendi mi beyefendi, başarılı mı başarılı, garip mi garip bir ismi, canım kardeşim İbom, İbrahim Tunç Hoca 44 yaşında hayatını kaybetmişti.

Ey büyük Allah’ım. Biliyorum ölüm hepimiz için. Sen her şeyi bizden çok çok iyi biliyorsun. Ama hani deriz ya bazı ölümler erkendir diye. Vallahi erken oldu. Yaktın bizi be İbo.

Cumartesi günü öğle saatleri idi. Yaşar Berber abimiz aradı. “İbo’ya telefonla ulaşamıyorum. …………… şunu bir arar mısın?” diyordu.

Evet İbrahim, Erzurum’daki milli takım kampına gitmeden bir gün önce Yaşar abi ile gazetede idi. Hatta dolma, makarna, yoğurt ve salata yemiştik.

Üç gün önce de Erzurum’dan aramış bir yakınının üniversite ile ilgili işini bana hatırlatmıştı.

O arada İl Müdürü Ömer Ersöz aradı. Derken Yaşar abi… Koca adam ağlıyordu. İbrahim kalp krizi geçirmiş vefat etmiş diyorlardı.

Derken, Ankara’dan, İstanbul’dan, Uşak’tan, Aksaray’dan hatta hatta Amerika’dan bizim Hasan arıyor, ağlıyorlardı. Acı habere inanmak istemiyorlar. Bana doğrulatmak istiyorlardı.

İbrahim Konya’nın değil Türk sporunun özellikle de atletizm ve basketbolda inanılmaz bir değeriydi. Tek ama tek bir eksiği vardı. Garipti. Elinden tutanı yoktu. Onun için para pul etiket önemli değildi ki. Ona verin işini sessiz sedasız çalışsın hep çalışsın. Ne şampiyonlar çıkarttı, hiç birinde de onun antrenörü benim demedi, hiçbir zaman kendi reklamını yapmadı.

Onlarca unutamadığımız hatıralarımız vardı. Ancak o 2009 yılındaki adamlığı ile beni bir kez yıkıyordu.

2003 Kasımı’ndan bu yana Konya basketbolu ile yarısı içinden yarısı dışından ilgilenmeye çalıştım. Yıl 2009 sıcak bir yaz günü. Selçuk Üniversitesi basketbol takımı 2. Lig’de. Şampiyonluğa oynayacak bir kadro kurmak istiyoruz. Bir ikindi vakti yine kampüsteki salona geldim. Yaşar Berber, Mehmet Kamanlı, yanılmıyorsam Bülent Kaftanoğlu kara kara düşünüyorlar. “Hayırdır” dedim. Yaşar Berber “Abi bizim İbo’ya Konya’dan ciddi bir teklif gelmediği için aylardır Kocaeli çağırıyordu. O da bugün evini kamyona yüklemiş Kocaeli’ne gitmiş. Yazık oldu. Şimdi onun gibisini nasıl bulacağız?” diyordu.

Hiç düşünmedim. Hemen telefonu çevirdim. Her zamanki sempatikliği ve yumuşak ses tınlaması ile “Efendim Uğur abi” dedi.

-“Neredesin İbo?”

-“Abi Konya yine çok sessiz. Günlerdir Kocaeli’nden arıyorlar. Orada da kimse bir şey demeyince kararı verdim ve şu anda Kocaeli’ndeyim. Eşyaları indiriyoruz…”

-“İbo eşyayı boşaltma. Boşattıklarını da geri doldur ve hemen Konya’ya dön. Koçum Allah’ın izni ile ben garanti veriyorum. Bu iş olacak. Beraberiz. Hem de şartların Kocaeli’nde ne ise bir fazlası ile”

-“Peki Uğur abi”…

Telefonları kapattık.

Ertesi gün Yaşar Berber aradı. “İbo geldi şimdi ne yapacağız?”

……………

Allah’a şükürler olsun ki İbrahim ile hiçbir zaman başımızı öne eğmedik.

Ama biliyorum İbrahim bu yalan dünyaya gözleri açık gitti. Ben de sadece bir şeyde İbrahim’in yüzünü güldüremedim. İbrahim’in son isteğini yerine getiremedim. Hem de geride kalan koca iki yılda. Bu yıl da üçüncü yıl başlıyordu.

İbrahim Tunç’un öyle büyük bir yüreği vardı ki. Hasta ve engelli olan anne babası Konya’da idi ve onlara bakmak zorunda idi, eşi ve süper zeki sarı oğlu Aksaray’da idi. Çünkü eşi Aksaray Üniversitesi’ndeydi. İbrahim ise ekmek parasının peşinde nerede görev varsa oradaydı. En son Erzurum’da Milli takım kampında olduğu gibi.

Ne eşine ne oğluna doyabiliyordu. Çünkü onları 15 günde bir görebiliyordu.

Eşini Konya’ya üniversiteye getirebilmek içir Hektör hocaya defalarca gittim. Rica ettim. Rektör hoca şartları uyduğu için her seferinde “Tamam. Peki” diyordu ama bir türlü nakil işini de yapmıyordu. Bir gün İbrahim gazeteye geldi karşıma geçti ve “Uğur abi uğraştın biliyorum ama sen istersen bu iş olur. Bizim hanımın işi ne olacak Uğur Abi?” deyince çok kızdım. Hocayı aradım. Randevu aldık ve bu kez İbrahim ile Rektör hocanın makamında idik. Hoca notlarını açtı baktı ve yine not aldı “Hocamızın durumunu biliyorum. Tamam” dedi.

…………..

İbrahim gözlerini kapattığı zaman, eşi ve biricik oğlu hâlâ Aksaray’da anası babası Konya’da idi.

Biliyorum İbo gözlerin açık gittin.

Ben de beceremedim, senin bir bu işini ben de beceremedim. Anana, babana, eşine, yakışıklı yavruna hasret gittin.

Hakkını helal et İbom.

Ama başta Konya olmak üzere Türkiye’de sadece siyasi büyükleri, abileri ve ağaları olanların at koşturduğu para kazanıp yalan dünyanın keyfini çıkartanların senle nasıl helalleşeceklerini bilmiyorum.

Sporda adım adım hep geri gitsek de kazananlar büyümeye devam ediyor.

Biz sadece Cenab-ı Allah’ın adaletine güveniyoruz. Ve inşallah hep güvenmeye devam edeceğiz.

ASELSAN’IN ORTAKLARI BELLLİ OLDU

Aselsan’ın Konya’da yapacağı dev yatırımın ortakları belli oldu. İşte bu ortakların tam listesi;

İbrahim Koyuncu (Koyuncu Nakliye Pazarlama ve Ticaret A.Ş.)

Mustafa Büyükeğen (Safa Tarım A.Ş.)

İbrahim Aydoğan (Mges Enerji Üretim İnşaat ve Tarımsal Ürünler Sanayi TC. A.Ş.)

Hıfsı Soydemir (MTSC Otomotiv Makina ve Metalurji San.ve Tic. A.Ş.)

Mehmet Ali Arıcı (Beşel Endüstriyel Gıda Ürünleri A.Ş.)

Naci Tanık (S.S. Huğlu Av Tüfekleri İmalı ve Alım Satım Küçük Sanat Kooperatifi)

Nevzat Kahveci ( Kahveci Otomotiv San. Tic. A.Ş.)

Münür Uluğ (Ulusan Alüminyum Sanayi ve Ticaret A.Ş.)