Ermenek – Karaman

Güneyyurt’ta (Gargara) bir Karamanoğlu türbesi

Karamanoğulları ailesinin ve beyliğinin ana üssü orta Toroslar / Taşeli Ermenek yöresidir.

Tarihi okuyanlar göreceklerdir ki Karamanoğulları beyleri, sultanları ne zaman sıkışsalar mutlaka Ermenek bölgesine gelirler burada huzura kavuşurlardı.

1277 yılında Nure Sofi hazretlerinin evladından Şemsettin birinci Mehmet Bey Konya sarayına ele geçirdiğinde Konya sarayında İran kökenli acem bir zabıt kâtibi bulunuyordu.

İbn-i Bibi adlı bu tarihçi daha sonra “Tevârih-i âl-i Selçuk” olarak adlandırılacak bir tarih kitabı yazmıştır.

Bu kitabın hem Farsçasını hem Arapçasını hem de Türkçesini okudum.

Burada dikkatimi çeken en önemli terkipler "Ermenek Türkleri ve Ermenek'in çarıklı Türkleri" tabirleridir. Yani yazara göre, Konya sarayı önünde toplanan on bilenlerce asker Ermenek Türküdür. Moğollara kukla olmuş bir Konya sarayını ele geçirerek özgürleştirmeye çalışan Karamanoğlu Mehmet Bey'in ana üssü olan Ermenek'te doğmaktan, büyümekten ve buralı olmaktan onur duyuyoruz. 13. ve 14. yüzyıl boyunca Karamanoğlu ailesi beyliği ve devleti bölgemize birçok eser bırakmıştır. Ermenek merkez başta olmak üzere Güneyyurt, Tepebaşı, Yukarı Çağlar, Kazancı, bugünkü Başyayla Sarıveliler hemen hemen her köyde mutlaka dini bir yapıları, mescitleri, camileri zaviyeleri ve kültür merkezleri bulunmaktadır. Arşiv belgelerini karıştırırken gördüm ki Güneyyurt eski adıyla Gargara beldemizde Kışlacık Mahallesi'nde türbesi bulunan Mirza Halil Bahadır Bey'in bir de mektebi / okulu vardır. Halil Bahadır Bey'ın mektebi yani okulunun mali muhasebeleri 19. yüzyılda iki defa yapıldığını gördüm ve günümüz Türkçesi ile aşağıya aldım. Merhum Mirza Halil Bahadır Bey'in türbesi bugün Kışlacık Mahallesi'nde mezarlık girişinde olup içinde büyük ihtimalle kendisine ve ailesine ait iki kabir bulunmaktadır. Ancak 19. yüzyılda iki defa muhasebe kaydını gördüğünüz mektebin nerede olduğu bilinmiyor. Bilinmeyenler arasında bu mektebe ait giderleri karşılayan tarlaların şu anda hangi tarlalar olduğu da malum değildir.

İnsanın mezarının doğduğu topraklarda olmasından daha şerefli bir durum düşünülemez.