Bu haftaki yazıma örnekleme ile başlamak istiyorum, öğrenciler öğretmenlerinin dediklerini yapıp sevmedikleri kişilerin isimlerini elmaların üstüne yazıp bir poşete atmışlar, kiminin poşeti tamamen dolmuş, kiminin poşeti az dolmuş .Öğrenciler şaşkınlık içinde bu poşeti ne yapacaklarını sormuşlar ;aldıkları cevapla daha da şaşırmışlar çünkü öğretmenleri bu poşeti bir hafta boyunca yanlarından hiç ayırmadan taşımalarını istemiş hem de yemek yerken ,duş alırken ,uyurken her yerde sanki kendi vücutlarının bir parçası gibi .

Ve onlarda verilen ödevi yapmışlar fakat o kadar yorulmuşlar ki bizi bu yükten kurtarın diye yalvarmalar başlamış, elmalar çürümüş, kokmaya başlamış, sırtları ağrımış, dayanamamışlar. Geçmişte affetmediğimiz kişilerde böyle sürekli yanımızda taşıdığımız yüklerdir, eğer ki zirveye çıkmak başarılı olmak istiyorsak geçmişle olan hesabımızı kapatmalıyız, ağırlığımız ne kadar hafifse o kadar çabuk ulaşırız zirveye, unutmayalım ki, gelecek, geçmişin paralelindeki şimdidir.

Affettiğimiz zaman karşı tarafın yaptıklarını onaylamış olmuyoruz, onu haklı bulmuyoruz, sadece kendimizi rahatlatıyoruz, özgürleşiyoruz, zirveye çıkmamıza engel olan ağırlıklardan kurtulmuş oluyoruz. Bir çocuk yetişkinlerin mükemmel olmadığını öğrenince ERGEN olurmuş, affettiğinde ,YETİŞKİN kendini affettiğinde ise BİLGE olurmuş .Çünkü kendini affedemeyen kimseyi affedemezmiş.

Affederek özgürleşip yüklerimizden kurtulup, geleceğin kapılarını sonuna kadar açmış oluruz. Unutmayalım ki bizler nasılsak aynamızdan öyle bakarız hayata.

Bunlar farkındalıklarımızdır ,bir insan bir şeyi istiyorsa onu yapabilme potansiyelinin farkındadır ,bizlere düşen görev o potansiyeli ortaya çıkarmaktır farkımızın farkına varıp tüm yüklerimizden arınıp başarı zirvesine koşarak ulaşmak için hafifleyin..........